Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Blaðsíða 54

244
Mercator:
[ IÐUNN
með sér; en með þessum samningi tryggir England
sér íslenzku vörurnar fyrir fastákveðið verð gegn því
að byrgja ísland að salti, kolum og þvl. Að vísu er
í samningnum líka tekið tillit til hagsmuna Dan-
merkur, með því að gera ráð fyrir innflutningi þangað,
er samsvari því sem hún þarfnast venjulega. En bæði
er nú það, að slíkt ákvæði upphefur frjálsa verzlun
innan dönsk-íslenzku ríkisheildarinnar, og auk þess
heflr ákvæðið sýnt sig að vera alveg gagnslaust til
þessa, því að Danmörk hefir ekki fengið hinn venju-
lega innflutning sinn frá íslandi, þótt bæði Noregur
og Svíariki hafi getað keypt mikið af íslenzku kinda-
kjöti og fiskiafurðum1). Með því að prenta upp enska
verðið á vörunum sýnir ,Börsen‘ frain á, að íslend-
ingar hefðu getað fengið miklu hærra verð fyrir vörur
sínar með því að senda þær til Danmerkur, enda
mun rikja allmikil óánægja á íslandi yfir þessum
brezka samningi, sem ráðherra Einar Arnórsson hefir
gert; en þar eð nú ísland er algerlega upp á England
komið með sumar lífsnauðsynjar sinar, hefir íslenzku
stjórninni að líkindum verið nauðugur einn kostur
að taka þessum brezku skilmálum.
Að svo miklu leyti sem kunnugt er, hefir utanríkis-
ráðherra Scavenius einnig í þessu falli fylgt þeirri
reglu að láta dönsku stjórnarvöldin skifta sér sem
minst af þessu máli, svo að ráðherra íslands hafði
fijálsar hendur. Danska stjórnin hefir í raun réttri
látið sér nægja að áskilja Danmörku þenna venju-
lega innílutning, sem getur um í ensk-íslenzka samn-
ingnum. En jafnvel þetta auðmýkjandi lítillæti hefir
ekki borið það úr býlum, sem áskilið var. Aftur á
móti hefir að nokkru leyti hepnast að halda þessu
1) En hverju er þetta að kenna nema ódugnaði Dana sjálfra, að þeir
gátu ekki eins og bæði Sviar og Norðmenn útvegað sér leyfi Englend-
inga til þess að ílytja vörurnar til Danmerkur.