Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Blaðsíða 28

218
Einar S. Frímann:
[ IÐUNN
Hann fékk bréf frá föðursystur sinni, sem bjó þar
út með firðinum. Hún bauð honum heim, og að
dvelja þar bjá sér um tíma.
»Þú kemur með mér«, sagði liann. »Hún Helga,
unnustan mín, ællar að koma þangað lika. Ég vil
endilega sýna þér hana. Þú sásl liana aldrei, þegar
hún kom hérna um daginn. Það er líka fallegt þar
út frá, skaltu vita«.
Ég þakkaði boðið, en kvaðst ekki mega eyða
mörgum dögum.
»Það er nógur tíminn að tala um það þegar þangað
kemur. — Búðu þig nú í snatri. Báturinn fer kl. sex«.
Ég ætla ekki að lýsa sjóferðinni. Það var ekkert
sögulegt við hana. En ég vil segja þér nokkur deili
á manninum.
Eggert, faðir Björns, var bóndi á Austurlandi. Þau
höfðu verið þrjú systkinin. Hin voru: Björn, lækna-
skólakandídat, sem druknaði þar á íirðinum, — síðan
eru nú sjö ár —, og Guðrún, þessi kona sem bauð
okkur lieim. — Björn sálaði hafði verið lofaður
stúlku, sem Sigríður hét, dóttur séra Páls Guðmunds-
sonar, sem þú kannast við. Hún varð vilskert þegar
hún misti Björn i sjóinn. Margoft höfðum við Björn
yngri átt tal um æfilok föðurbróður hans. Hann hafði
lokið prófi um vorið, og ætlaði að ganga að eiga
Sigríði um sumarið. — Þau hjónaefnin voru komin
í þeim vændum lil Guðrúnar systur hans. Þar átli
brúðkaupið að standa. Hann fór á sjó einn morgun
með byssu sína. — Hann var afbragðs skytta. —
Það rokhvesti um dagmálaleytið. Hann kom ekki til
lands aftur. Sigríður hafði þotið ofan að sjó nokkru
eftir það að hvesti. Hún gekk þar fram og aflur til
kvölds. Þá sást báturinn á hvolfi, ekki all-langt undan
landi. Þegar hún kom aftur heim frá sjónum hafði
hún mist vitið.