Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Blaðsíða 79

tOUNN]
Hannes Hafstein.
269
til starfs og proska vek pú hrund og hal,
á horfins tima meinum vinn pú hug
og vektu traust og trú og forna dáð og dug.
Já, vektu traust og dug, pví dagur sá,
er dáð skal vinna — hann er kominn nær,
og lánist nú ei loksins rétli að ná
og lokum stríðsins, pá er sigur fjær.
En sigurmörk pú sýnir, röðull skær
pvi synir íslands ráða nú pess liag.
Hvort lengi práðu marki móðir nær
er mögum lagt i hönd einn ársins dag
og hvi skal efast um, að niðjar noti lag?---
Spámannleg orð, er rættust þegar á næsta ári 1903, þá
«r vér fengutn heimastjórn og Hafstein varð ráðherra.
Sjálfsagt mun H. H. hafa vænst þess í fyrstu, að
fain pólitíska dagshríð yrði drengilegur leikur og því
kvað hann 1905:
Heilir hildar til,
heilir hildi frá
koma hermenn vorgróðurs ísálands.
En ekki voru allir »heilir«, er til kastanna kom,
og að lokum — í sambandsmálinu svonefnda —
hvessir allmjög að. Skáldið stendur einn við siglu
um hánótt. Landið er að rísa úr sæ og hann hygst
að færa því það bezta, sem hann átti völ á. En —
útlitið er ískyggilegt og kvíðvænlegt:
Þá — yfir jöklunum húm sá ég hnj'klast,
hjúfra sig, breiða sig, teygja sig, miklast.
Hret kom að vestan, haglél að austan,
hríðprunginn myrkva norðan dró.
Hreggbylur sunnan, harðlega laust ’ann
hafbárumúgnum við skipið
og ofviðri yfir oss sló.
Þó nokkuð löngu síðar en þetla var mun að minsta
kosti hugsunin í kvæðinu »Hafísinn« hata orðið til: