Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Blaðsíða 75

IÐUNN1
Hannes Hafstein.
265
Þá þótti einnig sjálfsagt að syngja »Ærusveitinni«
eitthvað til vegsemdar; en verst þótti okkur, að ekk-
ert lag skyldi vera til við »Lofkvæðið um heimsk-
una«, einkum þó niðurlagið; það hefðu verið mátu-
Ieg sönglok.
Iíaldhæðni lífsins olli þvi, að H. H. gaf siðar
á æfinni tilefni til þess, að Bakkus karlinn var
gerður útlægur hér á landi, og eru að vonum mjög
skiftar skoðanir um, hversu affarasælt það hefir verið.
En engum mun þó blandast hugur um, að þessi fáu
gleðskaparkvöld stúdenla, sem oftast nær voru ekki
nema einu sinni á mánuði, hafi í insta eðli sínu
verið miklu ósaknæmari en öll sú lýgi, hræsni og
sviksemi, sem þessi blessuð bannlög hafa leitt yfir
þetta land. Þvi að hver getur unað við »spil og vín«
til lengdar, sé því ekki beinlínis haldið fyrir honum
og honum bannað það? Og hvern óspiltan stúdent
mundi ekki langa brátt út úr reykjarsvælunni og
svallinu út í sólheiða náttúruna, ég tala nú ekki um,
ef ferðalag að sumarlagi á íslandi væri í boði? En
þá getur ekki öllu betra veganesli en ferðakvæði
Hannesar Hafsleins:
Komum, félagar, fljótt,
hefjum ferö, komum skjótt,
þvi að fákarnir stirðna, ef lengur peir biða.
Er ei altsaman til,
ber ei alt oss í vil?
Er ei inndælt að samfagna morgninum bliða?
Jú, vissulega. Og ef ferðinni er heitið að Gullfoss
eða Geysi eða norður Kaldadal og kannske alla leið
norður í Skagafjörð, þá verður manni sannarlega á
að minnast samnefndra kvæða eftir Hannes Hafstein,
t. d. lýsingar hans á sjálfum skáldjöfrinum Gullfoss:
hann setn geisla sjálfrar sólar hrifur,
sundrar peim í dýrð, í litskrúð klýfur.