Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Blaðsíða 30

220
Einar S. Frimann:
1IÐUNN
svo mikill vonleysiskvíði yfir mig á leiðinni, skal ég
segja þér, að mér fanst, að sjóferðin gæti ómögulega
endað vel, eins og liún gerði þó«.
»Hristu þetta af þér«, sagði ég og stóð upp. »Þetta
er ekki annað en að sjávarloftið hefir liaft þessi áhrif
á þig. Það er eitthvað svo ónotalegt núna«.
»BulI«, sagði hann og hristi höfuðið.
Svo gengum við þegjandi heim. Húsfreyja og Helga
unnusta Björns voru á hlaði og fögnuðu okkur.
Helgu hafði ég ekki séð fyr og veitti henni því
allnána eftirtekl. Hún var meðalhá, stórleit, ljóshærð
og fremur lagleg. Eg fann, að hún var eitthvað öðru-
vísi en ég hafði hugsað mér konuefni Björns, og mér
geðjaðist ekki að henni. — Vera kann að orsökin
hafi að nokkru leyti verið sú, að mér hafði fundist
að hún mundi að miklu leyti taka vin minn frá mér.
Þær fylgdu okkur til slofu. Var þar matur á borði
og gerðum við honum góð skil.
Eftir stundarsamtal við konurnar kusum við að
ganga til sængur. Var það í liliðarherbergi við stof-
uria. Eg sofnaði fljótt og svaf í einum dúr til morg-
uns. Þá vaknaði ég við það, að Björn var að láta á
sig skóna. Hann var jafnan árrisull, en ég aftur á
móti rúmlatur. Mér var þó ómögulegt að liggja lengur.
Sólin var líka komin upp og inorgnarnir hérna eru
svo yndislegir á vorin. — Svo opnaði hann stofuna.
Gluggarnir sneru heint á móti morgunsólinni. Orgel
var í stofunni. Það stóð milli glugganna. Ég heyrði
að hann opnaði það og rendi lingrunum eftir nótun-
um. Svo lék hann hluta úr þýzkum söngleik, sem
ég kannaðist við. Mér fanst hann setja einkennilegan
æsingarblæ á þennan söngleiksþált. En svo spilaði
liann hvert lagið eftir annað.
Hvort það var af þessu veit ég ekki, en brált fór
að heyrast áhaldaglamur í eldhúsinu.
Hljóðfærið þagnaði.