Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Qupperneq 54

212
Soffía Ingvarsdóttir:
IÐUNN
mikið og vera alt of hláturmilt. Aldrei þýddi neinni af
griðkonunum að skamta honum, það varð húsmóðirin
jafnan að gera sjálf, ella snerti hann ekki matinn. En
oft var Grímur fljótur til gleði, og hló hann þá barna-
lega dátt. — Grímur var kominn undir sextugt. Hann var
ennþá hress og lítið farinn, nema hvað gigt ásótti hann,
einkum, að honum fanst, undir snögg veðrabirgði, og
farinn var hann að missa sjón. Við sjóndeprunni hafði
hann farið að neyta tóbaks. Varð hann, er á leið, mjög
sólginn í það og kunni sér þar ekkert hóf, svo að hús-
bóndi hans varð að taka að sér að skamta honum
hæfilega mikið eftir hendinni.
Engum hafði blandast hugur um, og allra síst hús-
bændunum, sem þektu Grím best, að hann unni naut-
gripunum á Brekku langt fram yfir það, er algengt var,
að hann taldi sig aldrei sem yfirboðara þeirra, heldur
blátt áfram vin og félaga. En bersýnilega hafði honum
aldrei þótt eins vænt um neina skepnu og naut það, er
Páll bóndi átti nú. Boli var stór og gerfilegur, ljós-
rauður að lit. Breið, hvít rönd steyptist niður eftir krún-
unni á honum; af því var hann oft nefndur Gullfoss.
Grímur gamli skildi aldrei til fulls nafnið. Hann hafði
aldrei séð foss. En honum fanst foss láta ógnvel í
eyrum, og gull skildi hann vel, — auðvitað ætti hann
að heita gull, og Grímur nefndi bola langoftast gullið sitt.
Nautið var orðið fjögra vetra. Mannygt gat það ekki
talist, en það varð nokkuð baldið viðureignar, einkum
síð sumars, er dimma tók af nóttu. Og hveimleiður
gestur þótti það þá afbæjar börnum og gamalmenn-
um. Þegar Grímur heyrði slíkt, skelti hann fyrirlit-
lega í góm. »Flest hræðist það«, sagði hann styggur,
»hann gerir líklega aldrei neinum manni neitt«. En nú