Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Qupperneq 57

IÐUNN
Grímur fjósamaÖur.
215
tók hann að skilnaði við bola, um leið og hann strauk
niður eftir svíranum á honum og klóraði honum gríðar-
lega á bak við eyrun; þá vingsaði Grímur hendinni í
áttina til kúnna, eins og í kveðjuskyni. Síðan hélt hann
áfram, en var þó alt af að smálíta aftur.
Um miðdegisleytið var unglingsstúlka send með mat-
inn til hans. Grímur sá hilla undir hana uppi á leitinu.
Hann þóttist vita að það væri Lína. Grímur hló. »Já,
Lína litla, ég sé nú ekki altaf eins illa og þið haldið,
þetta blessað unga fólk, ónei, Grímsi minn sér að
minsta kosti full vel, það sem hann á ekki að sjá.
»Ojá«, hélt hann áfram í huganum, »ég sá vel í fyrra-
dag, þegar ég var að bera út úr fjósinu, hvar þið Matti
voruð að binda uppi á Fjóstúni. Einu sinni, þegar ég
kom út með skóflu, er Matti að stíga sátu; alt í einu
kippir hann svo snöggt í töglin, að þú og bagginn steyp-
ast yfir hann. Matti ýtti fljótt af sér bagganum, en ég
sá ekki betur en þið kystust rembingskoss, áður en
þið hreifðuð ykkur. Grímur hló svo hátt, að Lína hlaut
að heyra það upp í hallið. Grímur mundi nú eftir, að
honum hafði þá sárnað þessar frátafir við vinnuna, en
nú gat hann hlegið að því. Það lá við, að Grímur
gerði sér grein fyrir, hve vel lá á honum í dag.
»Sæll Grímsi!« sagði Lína; hún var hnellin með rjóða
vanga. »Sæl«, sagði Grímur og tók af sér vetlingagarm-
ana og dustaði þá ofurlítið, svo að rykmökkurinn þyrl-
aðist upp í loftið'; nasirnar, augnatóftirnar og eyrun á
honum voru full af slíku fyrir. »Grýti ertu svaðalegur
núna Grímsi«, sagði Lína. Einhverntíma hefði Grímur
þykst við svona ávarp, en hann sagði aðeins um leið og
hann hysjaði brækur sínar ofar. »Hvað er Matti að
gera. Hann er víst ekki svartur af svarðarryki«. »Matti,
hvern grefilinn heldur þú að ég viti um hann?« Lína