Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Blaðsíða 11

ÐUNN
Kristindómur og stjórnmál.
253
ist verður réttar fyrir smælingjana, er hneykslaðir hafa
verið. Islenska þjóðin þarfnast nú annars fremur, en að
lætt sé inn í hugskot hennar sundurlyndisfjanda og ill-
girnisanda.
Þessar höfuðsyndir stjórnmálalífsins íslenska frá heimi
blaðamenskunnar eru stórhættulegar og sýna vitanlega
spillingu stjórnmálalífsins yfirleitt. En þar virðist einkum
áfátt um mannúð og drenglyndi: riddaralegt siðgæði.
Þessir gallar á stjórnmálalífinu virðast sanna, að vér
lifum á þeim tímum, þar sem hugsjón hins persónulega
lífs er að sljófgast, sú hugsjón, sem styrkir lundina gagn-
vart truflandi áhrifum umhverfisins. Menn eru upp með
sér yfir að hafa lagt undir sig heiminn, en eru á góð-
um vegi með að glata sjálfstæði sínu, glata sjálfum sér
í þessum sigurvinningum í heimi efnis og aura. Menn-
ing vor beinist sífelt meira og meira að því að full-
nægja þörfum, sem eru algerlega tímanlegar. Vöruhús-
in eru dómkirkjur nútímamenningarinnar. En jafnframt
kemur í Ijós hversu áhrifalítið hlutverk hin trúarlegu-
siðrænu öfl leika á sjónarsviði nútímamenningarinnar —
þessi öfl, sem talað er um í kirkjum og kristilegum
kenslustundum.
Hvers er þá þörf? Persónuleikinn eða hinn innri
maður á að öðlast að nýju rétt sinn og verða mótandi
kraftur. En þá er jafnframt komið að kröfunni um að
þroska lyndiseinkunina, eða skapgerð mannsins. En sú
krafa má og skoðast sem mótmæli frá lifandi sálum nú-
tímans gegn allskonar þrælkun og yfirgangi af hálfu um-
hverfisins — þjóðfélagsins. Þessi krafa verður sem tákn
um samstillingu hinna sálrænu afla andspænis hinni al-
mennu upplausn og sundrung. Hún verður tákn þess,
að íhugun um hið eina nauðsynlega á að sitja í öndvegi,
en alveldi aukaatriðanna, hins ytra, hins tímanlega á að