Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Side 31

IÐUNN
Gróður jarðar.
273
aðist yfir sig og skepnur sínar; torfbyrgi. Hann í
öðrum endanum, búpeningurinn í hinum. Hann treður
altaf slóðina fyrstu meir og meir, því altaf ber hann á
bakinu það sem hann flytur milli byggðarinnar og sín.
»Það var eins og hann elskaði þá köllun sína að ganga'"
mikið og bera mikið*. — Þessi maður, hvaða erindi átti
hann í óbyggðina? Því svarar öll sagan. Hann kom til
að lifa lífinu eins og honum var eiginlegt, fjarvistum við
alt sem truflaði og batt, óháður öllum annarlegum að-
stæðum. Svo verður og líf hans — óháð, frjálst og starf-
andi. — Og er það ekki markmið vor allra, misjafnlega
ljóst fyrir huganum að vísu: að lifa óháðu, frjálsu og
starfsömu lífi?
Eftir fyrsta árið, frumbýlingsárið, þá er hann var einn
í hlíðinni, hlotnast landnámsmanninum aðstoð í starfinu.
Hún kom rakleitt til hans, konan, og settist að. Hann
hét Isak, hún hét Inga. Þau lifa tvö ein lífinu í óbyggð-
inni. Þeim fæðast fimm börn, fjögur lifa. Með hverju ári
vex velmegun þeirra. Húsunum fjölgar, gripunum fjölgar,
landið, sem ræktað er, vex óðum. Sellanraa — svo hét
jörðin þeirra — er að verða stórbýli. Nýtísku áhöld
koma, hvert af öðru: vagninn, plógurinn, herfið, sláttu-
vélin. Lífið í óbyggðinni er að verða auðugt, Landnem-
inn, frumbýlingurinn, er að verða voldugur óðalsbóndi.
Hann er sem Þór í ánni: Ef þú vex, þá vex eg líka.
Þannig getur þrekmaðurinn einn talað, er hann klýfur
straumfallið í erfiðleikaelfu Iífs síns. Isak óx við erfið-
leikana, hann átti máttinn og vaxtarhæfileikann í sjálfum
sér. Engan eyri fékk hann að láni, enga hjálparhönd
nema konu sinnar, og af eigin ramleik og fyrir eigin svita-
dropa óx honum ásmegin sem bónda og manni. Hann
gekk veginn fyrir og gekk hann frá upphafi. Hann gerði
jörðina sér undirgefna. Þar steig hann yfir orðugasta