Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Blaðsíða 46

288
Eiríkur Magnússon:
IÐUNN
— Nei, hann átti ekkert eftir af peningunum fyrir
koparfjallið. Þeir voru horfnir út í buskann. Og hver
svo sem átti nokkuð eftir af þeim, þegar fjallið stóð yfir-
gefið og autt? En óbyggðin, almenningurinn, á þegar
tug nýbyggja og býður hundruðum heim. Dafnar ekkert
hér? Hér dafnar alt — menn, skepnur, ávöxtur. ísak
sáir; síðdegissólin skín á kornið; það sáldrast í boga úr
hendi hans og hnígur eins og gullsandur á jörðina.
Þarna kemur Sivert, — hann á að herfa, síðan á hann
að fara með valtarann yfir, svo herfar hann að nýju.
Skógurinn og fjöllin horfa á; hér er ríki hins háa og
máttuga; hér er samræmi og markmið. v
Kling, kling. Bjölluhljómur heyrist hátt uppi í hlíðinni;
hann færist nær og nær. Búpeningurinn leitar heim að
kveldinu. — — — Þarna ganga stúlkurnar út í sumar-
fjósið með mjólkurföturnar í burðarstöngum á öxlunum;
föturnar eru svo margar. Leopoldína, Jensína og litla
Rebekka — allar þrjár eru berfættar. Húsfreyja sveitar-
höfðingjans er ekki með. Inga, hún er inni; hún tilreiðir
matinn. Hún gengur um hús sitt, há og tíguleg Vestu-
mær, sem kveykir upp eld í suðuvél.
Svo kemur kveldið«.
Hér endar sagan. Hún þarf vissulega ekki að vera
lengri. Sæðið, sem laufbaðmur endurfædds lífs skal af
vaxa, er í jörð fallið. Framhaldið bíður lífsins, ekki á
pappír ritað, heldur á frjólendum þess sjálfs. ísak stend-
ur í fylling lífs síns. — Friðsæluríkt kveldið að starfinu
loknu. Avöxtur svitadropanna fullþroska í aldingarði ell-
innar, er haustfölvi sígur smátt og smátt yfir, og sem
lífþrunginn blómknappur á akri komandi kynslóða. Slík
er umbun lífsins: að njóta hvíldar í friði og fögnuði með
auðugt lífsstarf að baki. Fyrsta hvíldin á jörðu hér var