Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Side 54

296
Guðbrandur Jónsson:
IÐUNN
hér aptur. Enda er ég alveg óviss í því, hvort hann
hefði getað toilað hér þó hann hefði ekki dáið, til þess
var æfintýralundin of rík í honum þó hann væri nær
áttræðu en sjötugu. Mestan part æfi sinnar hafði hann
verið heimshornamaður. Æfi hans hafði runnið fram á
járnbrautarhjólum. Eg, sem þó hefi komið víðar en flestir,
hefi ekki komið jafnvíða og karlinn. Og hvernig í dauð-
anum hefði getað verið við því að búast, að hann gæti
farið að hafa sig hægan eptir alt það flakk.
En nú skal ég segja þér hvernig ég kyntist honum,
því það var með dálítið öðru móti en venja er til.
Það var fyrir nokkuð mörgum árum, að ég var á
ferð frá Lundúnum til Vínar. Eg fór um Vliessingen,
yfir Holland, og inn tii Þýzkalands hjá Oldenzaal-Rheine,
en þaðan til Osnabriick, og svo suður yfir Frankfurt am
Main, þó að það væri ekki skemsta leiðin. Eg man nú
ekkert um það lengur hvernig á því stóð, að ég fór
stfona. En hitt man ég, að ég hafði úr litlu að spila,
og fór því á þriðja farrými, en sneyddi hjá hraðlest-
unum til að spara, því þær eru dýrari eins og þú veist.
Ef ég staldraði einhversstaðar við, gjörði ég það á dag-
inn, en á nælurnar ferðaðist ég áfram. Eg sparaði með
því gistingarkostnað. Og þetta ferðalag bagaði mig ekk-
ert, því ég get sofið eins og í bezta rúmi, ef ég næ í
hornsæti í járnbrautarklefa; ég rumska að eins Iítilsháttar
er lestin nemur staðar á leiðinni. Þegar ég í þetta sinn
var að fara suður eptir Vestfölum um nóttina, vildi svo
til, að ég var að staðaldri einn í klefanum, svo að ég
gat lagst endilangur á bekkinn. Eg svaf því óvenju vel.
Þegar liðið var fram á þriðja tímann hrökk ég samt
upp við það, að lestin nam staðar. Eg hafði sofið frá
því ldukkan eitthvað 9 um kvöldið, og var því afþreytt-
ur og glaðvaknaði. Eg leit sem snöggvast út, og sá að