Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Qupperneq 57

IÐUNN
Rauöa rúmið.
299
eitthvað tvo tíma, og mér virtust sáralitlar líkur til að
hann myndi hætta fyrsta kastið. /
Þá staðnæmdist lestin. Við vorum komnir að einhverri
heimsborg álíka stórri og þorpið, þar sem hann kom í
hana. Hann leit sem snöggvast út um gluggann, reis
upp og þreif töskuna sína úr netinu, altaf sítalandi, og
gekk svo að klefadyrunum, opnaði þær, gekk út, og
sagði um leið og hann lét þær aptur:
»Verið þér nú sælir, þakka yður fyrir skemtunina, og
ég vona að við sjáumst einhverntíma aptur.«
Þar með var hann horfinn, og lestin rann aptur af
stað, en ég sat hálfhissa eptir, og var að rifja upp fyrir
mér það, sem gamli maðurinn hafði sagt.
Hann hafði sagst vona að við hittumst aptur. Eg
brosti. Það var svo ótalsinnum búið að tala til mín
þessum margþvældu orðum af mönnum, sem ég aldrei
hafði séð síðan. Eg brosti af því, að ég vissi, að til-
viljunin lét ekki segja sér svona fyrir verkum.
Svo dró ég fyrir ljósið, lagðist fyrir aftur, og vaknaði
ekki fyrri en lestin rann inn á aðalbrautarstöðina í
Frankfurt am Main, en þá var mér Eyvindur Jónsson
úr minni liðinn — — — — — — — — — — —
— — Það liðu eitthvað þrjár vikur. Eg var kominn til
Vínar, og farinn þaðan aptur. Eg var nú staddur í
Lausanne í Sviss. Eg hafði komið þar um morguninn,
og ætlaði þaðan aptur um kvöldið. I Vín hafði ég keypt
mér ávísun á nokkra svissneska franka, sem mér þóttu
mundu nægja yfir daginn, og skrapp inn í banka til
þess að fá hana greidda. Þegar ég var búinn að af-
henda hana gjaldkeranum, og taka við númerinu mínu,
ætlaði ég að setjast á bekk, sem lá utanum súlu í saln-
um, og bíða þar eptir afgreiðslunni. En þegar ég var að
tylla mér, varð mér litið á mann, sem sat þar fyrir. Mér