Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Síða 58

300
Guðbrandur Jónsson:
IÐUNN
fanst hálfgert ég kannast við hann, en gat þó ekki
vkomið honum fyrir mig. Svo leit hann upp, og brosti
eins og í leiðslu. Það var Eyvindur Jónsson.
Eg varð hissa. Eg hafði flækst víða eins og þessi
maður og þó aldrei rekist á hann fyrri en um daginn.
Báðir héldum við þá áfram flakkinu, og rákumst þó
svona á aptur. Það var engu líkara en að við værum
tveir korktappar, sem flytum á læk, fyrst langt hver frá
öðrum, en lentum svo alt í einu í sömu hringiðu,
sem sveiflaði okkur fyrst saman og síðan sundur, og
svo saman enn á ný.
Eyvindur gamli byrjaði straks að tala:
»SæIir! Sjáið þér til, ég óskaði að við sæumst aptur.
Og tilviljunin gjörir alt, sem maður vill láta hana gjöra.
Maður er sjálfur tilviljunin án þess að vita minstu vit-
und af því, skal ég segja yður«.
Og karl hélt áfram að tala stanzlaust eins og fyr.
Það var auðfundið að hann naut þess að heyra sig tala.
En það var ekki efnið, sem hann hafði mætur á, það
var málið — kliður málsins. — Eg þagði til að spilla
ekki ánægju gamla mannsins, en fór að velta því fyrir
mér hvaða gleði hann gæti haft af því, að heyra íslenzku-
kliðinn til sjálfs sín. Skyldi hann langa heim, þennan
gamla útlaga? Eg gat ekki lengur á mér setið að grípa
fram í fyrir honum.
»Langar yður aldrei heim?« spurði ég.
Hann þagnaði stundarkorn, og hélt svo áfram, og það
var eins og málvélarblærinn á talinu yrði enn meiri.
»Langar, spyrjið þér! En að langa er ekki annað en
að vilja skipta um óánægjuefni. Og yður að segja er
mér farið að vera alveg sama um það, með hvað ég er
óánægður«, anzaði k2rl, og lét árstrauminn renna aptur.