Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Blaðsíða 64

306
Guðbrandur Jónsson:
IÐUNN
Gamli maðurinn fann þetta, því hann leit brosandi
ýmist á mig eða rúmið.
»En ég veit ekki hvernig því er varið, að mér líkar
ekki liturinn. Mér finst hann ætti að vera annar, en veit
þó ekki hvernig«. Hann lagði undir flatt og virti aptur
rúmið fyrir sér.
Þetta var hverju orði sannara. Mér fór alveg eins og
Eyvindi gamla, mér þótti liturinn spilla, en vissi ekki
hvað myndi fara skárst.
»Það er alveg satt, sem þér segið«, anzaði ég »og
svo er það hjónarúm*.
»Hjónarúm? ]á, það er víst hjónarúm*, sagði gamli
maðurinn eins og úti á þekju, en hann stokkroðnaði um
leið.
Ég veitti þessu eptirtekt, og mér flaug í hug hvort
Eyvindur gamli hefði ekki liðið eitthvert skipbrot á þeim
sjó, og var nógu ónærgætinn til að spyrja.
»Eruð þér kvongaður?«
»Kvongaður?« át gamli maðurinn eptir og þagði svo.
Ég þagði líka, því ég fann að ég myndi hafa gerst
nærgöngulli en góðu hófi gegndi.
»Kvongaður spurðuð þér«, hóf Eyvindur aptur máls.
»Nei, eiginlega ekki, en ég hefði getað verið það, ef
tilviljunin —; það er að segja ég sjálfur — hefði ekki
rekið fyrir það fætur«.
Svo brá ég af þessu tali, sem bersýnilega var gamla
manninum óhentugl, og beygði inn á aðra götu.
»Eigið þér enga vini?« spurði ég,
»V/ini? Nei, ég á enga vini, ekkert nema kunningja,
tilviljunin hefur valdið því. Það væri þá helzt Grímur
prófessor stéttarbróðir yðar«, anzaði hann.
Við slitum svo talinu og kvöddumst, en Eyvindur
gleymdi því ekki, að segja mér það þegar ég stóð í