Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1926, Síða 73

ÍÐUNN
Rauða rúmið.
315
orðinn gamalmenni. Svo lofaði hann að færa mér það,
sem með þyrfti, í dag. Eg er að bíða eptir honum, og
ég ætla að hætta við bréfið þangað til hann er búinn
að koma hér. — — — — — — — — — — — —
— — Grímur er búinn að vera hjá mér, og hann fékk
mér það, sem hann hafði lofað. Um leið og hann
fór sagði hann: »En hvað heldur þú að taki við
hinu megin?« Eg tók inn skamtinn, sem hann hafði
fengið mér, og fór að velta fyrir mér spurningunni, sem
hann lagði fyrir mig. Ég veit ekkert um það hvað við
tekur, en sé það svo, að ég komi fyrir einhvern dóm —
fyrir dómstól guðs, þá skilst mér að guð muni segja við
mig: »Heyrðu Eyvindur Jónsson! Þér var fengið vit, og
þér voru fengnir hæfileikar, og þér hefur það alt að
engu orðið. Þú hefur verið vondur maður og illur«. En
þá mun ég þar til svara: »Skapari minn! Það er satt að
þú gafst mér þessi gæði er þú skópst mig af engu, og
að því leyti gjörðir þú mig vel, og að því leyti lofar
verkið meistarann. En einhverra orsaka vegna varð smíð-
in á mér að öðru leyti harla óvönduð hjá þér, og þú gleymd-
ir alveg að láta í mig nothæfar tilfæringar til að koma
hinum góðu gjöfum þínum við. Þér fór eins og víngerð-
armanninum, sem býr til dýrðlegan safa, en enga fyrir-
hyggju hefur haft fyrir ílátum undir hann, og geymir
hann svo í vandræðum sínum á pappírspokum*. Og ef guð
ekki neitar því að hafa skapað mig, — en þá vísa ég
honum um ábyrgð til þess, sem það hefur gjört, — þá veit
ég að fer fyrir honum eins og listamanni, sem mistekist
hefur myndasmíð. Hann tekur myndina missmíðuðu í
hönd sér, virðir hana fyrir sér, sér það fagra í henni
og setur hana síðan upp á hillu, þar sem hún geymist í
friði — algjörðum friði gleymskunnar. Svo tekur hann
aptur leir í hönd, mótar upp aptur það, sem fagurt og gott