Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Qupperneq 15

3ÐUNN
Skáldsögur og ástir.
325
ástalíf henniar verður ekki nema hálfvelgja og óveru-
leiki, nema hún veiti útrás þeim líkamlegu hvötum, sem
samfélagi manns og konu eru eiginiegar. Prátt fyrir
alla sefjun tíðarandans um þessi efni, er henni ókleift
að finna til blygðunar yfir tilfinningum sínum, og hún
hefir til að bera nægilegt stolt og höfðingsskap til
þess að hlýða uppiagi sínu, í stað þess að skipa iífi
sínu samikvæmt utan að komandi öfium.
Peir, sem óánægðir hafa verið við höfundinn, segja,
að hiann hafi lýst vergjarnri konu. Sú umsögn er með
öllu heimildariaus. Höfundurinn hefir beiniínis ieiðbeint
þeim, sem kynnu að láta nýstárlega mannlýsingu villa
sér sýn, mieð því að draga upp fyrir þeim mynd af
vergjarnri stúliku til samanburðar, þar sem er vinnu-
konan í tígi við staðarprestinn. En megnið af gagnrýn-
inni á bóikinni ber það mieð sér, að rnenn eiga afar-
erfitt með að sætta sig við neinar lýsingar á ástasam-
bandi, sem ekki hvílir yfir rómantísk slæða. „Hann
hlífir okkur ekki einu sinni við hrotunum í Daða!"
hefir verið sagt. En hverja skyidu bar höf. tii þess
að hlífia lesandanum jafnvel við hrotunum? Honum
bar einmitt sikyldu til hins gagnstæða. Hann er að
leitast við að láta mann fá veður af mætti dásaimlegra
hvatia, sem öl-lu sópa til hliðar — jafnvel e&tetískri
viðkvæmni þeirra, sem ekki falla hrotur.
Hér hefir verið ritað svo tiltölulega langt mál um
þessa einu bók sökum þesis, að hún er mjög myndarlegt
sýnishorn af sérstökum skilningi á ástinni, sem mikið
ber á hjá sumum ágætum rithöfundum víðs vegar um
lönd. Þessir menn líta fyrst og fremst idealistiskum
augum á þetta fyrirbrigði mannlegs lífs, og stíll þeirra
er hitaður upp af trúnni á frjómagn ástarinnar fyrir
líf mannanna.