Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Síða 84

IÐUNN
Guðagáfan.
(Or sænsku.)
Guð faðir gekk uin gólf uppi í himni sínum og var fjúk-
andi vondur. Hann tugði vindilinn í vægðarlausum ákafa,.
og við og við blés hann út úr sér voldugum, blásvörtum
reykjarskýjum, sem myrkvuðu sólina. Og hinum minni
skýjaklökkum, sem urðu á vegi hans, sparkaði hann út í
rúmið í vonzku.
Englakórið stritaðist við að æfa nýjasta tízkulagið frá
fjölleikahúsum jarðarinnar, en strengjahljómsveitin, sem var
meira forfrömuð, skemti sínum himnesku áheyrendum með'
einu af tónverkum Offenbachs. Við og við — með löngum
millibilum — var barið að dyrum, og ein eða önnur guð-
hrædd sál trítlaði inn fyrir himnahliðið og vakti um stuncl
forvitna athygli englaskarans. Þarna kom stórkaupmaðurinn,.
sem hafði trygt sér eilífa sælu með pví að reisa veglega
kirkju handa guðlausum söfnuði á jörðinni. Þarna kom
líka hjónabands-miðlarinn, sem hafði kent börnum jarðar-
innar að skilja, hvað helvíti er. Þarna kom hin miðaldra
jómfrú, með tösku sína og sálmabók, og svo fáeinar sálir
aðrar, er sökum rúmleysis hafði ekki verið hægt að taka
á móti á hinum staðnum.
Frá Sankti-Pétri heyrðist annað veifið hálfkæft, en inni-
legt Iilótsyrði, þegar einhver bannsettur bolsivíkinn eða
ríkiskirkjupresturinn reyndi að nota sér sjóndepru hins-
gamla dyravarðar til að smeygja sér inn fram hjá honum.
En Guð faðir sá ekki né heyrði neitt af þessu. Hann var
um annað að liugsa. Það voru djúpar hrukkur á enninu á
honum, og hann reif sig harkalega í hárið, sem tekið var
mjög að þynnast.
Hann var að hugsa um vonzku mannanna á jörðinm.
Hann hafði skapað mennina í mynd sinni og líkingu, en
nú höfðu þeir fundið það út — sem reyndar lá nokluið
nærri — að þeir væru afkomendur a|ianna. Hann hafði
sent þeim spámenn og postula til að kenna þeim, bvernig.