Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1929, Qupperneq 72

66
Flagarinn.
ÍÐUNN
sér sæli á lágum knakki andspænis mér. Þarna sat hún
eins og á einangrunarstól og mældi mig með augunum.
Eg fann að tillit hennar smugu í gegn um mig eins og
örsmáar byssukúlur. Ég forðaðist að líta á hana og
sneri mínum hversdagslegu athugasemdum um Briissel
og aðrar stórborgir nær því eingöngu til Matthildar
móðursystur. En við höfðum ekki skrafað saman nema
í hæsta lagi tíu mínútur, er móðursystir mín vék sér frá
og skildi okkur eftir tvö ein.
»Hvað segið þér um ofurlítinn göngutúr út í garðinn,
herra doktor?*, sagði Melanía, eins og til að rjúfa hina
óþægilegu þögn, er slegið hafði á okkur eftir að Matt-
hildur móðursystir var farin. — Ég bauð henni arm
minn og við leiddumst út í dimman garðinn. Það var
óvenju myrkt þetta kvöld, svo ég var hræddur um að
við mundum reka okkur á trén eða álpast inn í ribs-
runnana; við hér um bil þriðja hvert skref kveikti ég
því á eldspítu til þess að lýsa okkur — þangað til
frænka mín með ógætilegri hreyfingu sló eldstokkinn úr
hendi mér. Svo dró hún mig með sér inn í einn af lauf-
skálum þeim, er stóðu beggja megin gangstígsins.
Þegar við eftir mikla vafninga vorum búin að koma
okkur fyrir á breiðum trébekk, tók hún utan um hönd-
ina á mjer, beygði sig að mér, svo varir hennar næstum
snertu andlit mitt og ég fann andardrátt hennar leika
um vit mér, og spurði, um hvað ég væri nú að hugsa.
»Um gríska höggletrið á legsteinunum í Litlu-Asíu vest-
anverðri*, svaraði ég. Hún ansaði því engu, en lét falla
þá athugasemd, að í rödd minni væri greinilegur losta-
hreimur. Ég trúði henni fyrir því, að hin forngríska
tunga, sem engan veginn var frumtunga, heldur þvert á
móti sérkennilegt menningarmál, hefði haft geysimikil
áhrif á þjóðtungur nútímans — sérstaklega á þá tungu,