Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1929, Qupperneq 74

68
Flagarinn.
IÐUNN
með fætinum, ofur hægt — fyrst á hendurnar á mér og
síðan í andlitið. Ó, ef hún hefði vitað hvílíkar helvítis
kvalir ég leið — hvílíkur skruggustormur af ástríðum
æddi og logaði í mér. En þarna lá hún rétt fyrir framan
mig, jafn andvaralaus eins og nýfætt barn. Varir hennar
opnuðust og lokuðust aftur, tungan kom í ljós, rauð og
fín, milli mjallhvítra tanna — en ekki svo mikið sem
vottur um skilning á ástandi mínu eða óskum. Mér fanst
ég vera annar Napoleon á St. Helenu, þar sem ég tylti
mér á naumlega úti látið sófahornið. Og þegar ég loks,
eftir tveggja stunda árangurslaust strit, skildi við þessa
inndælu konu, var ég huggunarlaus og bugaður maður.
Eg gat ekki annað en spurt sjálfan mig að því, hvernig
í ósköpunum náttúran gæti fundið upp á því að skapa
slíka vera, án þess að blása henni í brjóst þó ekki væri
nema örlitlum neista af mannlegum tilfinningum.
Daginn eftir gerði hún mig steinhissa með þeirri
hispurslausu spurningu, hvort ég hefði nokkurntíma elsk-
að. Eg hafði nú breytt um aðferð og gert alveg spán-
nýjar áætlanir; ég vissi því ekki hvort ég ætti að svara
slíkri spurningu játandi eða neitandi. Eg hafði ásett mér
að látast hvorki heyra hana né sjá til þess að særa
kvenlega hégómagirni hennar, auðmýkja hana og sýna
henni, að ég yrði ekki ódýru verði keyptur. Matthildur
móðursystir var farin að heiman í eitthvert kaffisam-
sæti. Við leituðum þangað, sem svalast var í húsinu —
í lítið, kringlótt herbergi, sem lá út að garðinum. Her-
bergið var svo þröngt, að meira komst þar ekki fyrir
en gamli, rauði silki-Iegubekkurinn, er við sátum á. og
fyrirferðarmikill stofupálmi, sem stóð á gólfinu. Þarna í
þessu herbergi, fjarri glaumi heimsins, sagði ég henni
æfisögu mína. Þegar komið er að hápunkti sögunnar
— og stúlkan, sem ég ann af insta hjartadjúpi, strýkur