Kirkjuritið - 01.07.1937, Qupperneq 6

244 Jtm Helgason: KirkjuritiíS.
þess að glata nokkuru af hinum upprunalega helgiblæ
sínum, ]tað ætti að vera oss hin öflugasta sönnun fyrir
drottinlegum uppruna þessara blessunarorða, eins og
líka gefið er til kynna í hinum upplesna texta. En
það sem meðfram, ef ekki aðallega, hefir ráðið þessu
lextavali mínu, er þó meðvitundin um, að engar árn-
aðaróskir iiafa oftar liljómað til eyrna vorra af þínum
vörum, elskulegi bróðir og vinur! kristnum safnaðar-
iýð til lianda, og það einmitt í þessum helgidómi og frá
])essu altari, öll árin, sem liðin eru síðan er þú byrj-
aðir prestsskap. Mér hefir því fundizt það vel til fallið
að mega ávarpa þig sjálfan þessum drottinlegu árnaðar-
óskum á þessum hátíðisdegi æfi þinnar. Hin nýja staða,
sem þú í dag vígist til, hefir að vísu ekki í för með sér
neina breytingu, að því er snertir sjálft köllunarstarf
þitt sem prestur og sálusorgari, aðra en þá, að þér veit-
ist heimild til að vinna hiskupsverk, sem þér kunna að
verða falin. En iiér er þess þá líka að minnast, að það
eru ekki hin umboðslegu biskupsstörf, þ. e. þau störf,
sem l)iskup vinnur í umboði ríkisvaldsins, sem gera
hann að hiskupi í fornkirkjulegri og kristilegri merk-
ingu orðsins. Þegar Páll postuli kemst svo að orði: „Það
orð er satt, að sækist einhver eftir biskupsstarfi, þá
girnist hann fagurt hlutverk“, þá hefir postulinn enga
ytri umhoðsmensku í l)uga, heldur aðeins þá umboðs-
mensku jd'ir leyndardómum Guðs, sem er meginþáttur
hins kennimannlega embættis. Hugsjónarlega skoðað er
því hverfandi munur á biskupsstöðunni og sálusorgara-
stöðunni. Biskupsstaðan er, hvort sem henni fylgir
nokkurt ytra vald eða ekki, í insta eðli sínu sálusorg-
arastaða eins og prestsstaðan, og það er með þetta í
huga fyrst og' fremst sem Páll talar um biskupsstarfið
sem „fagurt hlutverk“. Fyrir því lét ég svo um mælt, að
vígsla þín lil biskups, sem hér á fram að fara, hefði
enga breytingu í för með sér, að því er snertir sjálft
köllunarstarf þitt sem prestur og sálusorgari.