Kirkjuritið - 01.07.1937, Síða 21

KirkjuritiS. Myndunarsaga Samstofna guðspj.
259
Enn eru víða samstæðar hendingar, þannig að síðari
hendingin er ekki beinlínis endurtekning á hugsun fvrri
hendingarinnar, heldur franihald hennar:
Eg er kominn til að varpa eldi á jörðina,
og hversu vildi eg, að hann væri þegar kveiktur.
(Lúk. 12, 49).
Loks getur það átt sér stað, að seinni hendingin sé
bein endurtekning hinnar fyrri, en hæti þó einhverju
við og herði á, svo að stígandi verði:
Hver sem tekur á móti einu sliku barni í mínu nafni
hann tekur á móti mér,
en hver sem tekur á móti mér, liann lekur ekki á móti mér,
heldur þeim, sem sendi mig.
(Mark. 9, 37).
Auk þess sem hugsanirnar eru þannig í vissum skiln-
ingi rímaðar saman í hendingunum, þá hefir hrvnjandi
þeirra á aramaiskunni verið eftir ákveðnum lögum.
Tvær heridingar eða fleiri mynda vers, og er afstöðu
þeirra innbyrðis fyrir sitt Ieyti líkt farið og afstöðu
hendinganna. Versunum er svo aftur skipað í erindi.
Þannig eru sumir ræðukaflar Jesú fegurstu ljóð, eins
og t. d. þessi óviðjafnanlegi lofsöngur um föðurforsjón
Guðs.
I.
Lítið lil fugla himinsins,
þeir sá ekki né uppskera
og þeir safna ekki heldur í hlöður,
og yðar himneski faðir fæðir þá;
eruð þér ekki miklu fremri en þeir?
II.
Gefið gaum að liljum vallarins, hversu þær vaxa;
þær vinna ekki, og þær spinna ekki heldur.
en ég segi yður, að jafnvel Salómon í allri dýrð sinni
17*