Kirkjuritið - 01.07.1937, Qupperneq 50

288
Prestastefnan,
KirkjuritiS.
|jað kunni að blóta. Nú getur þaS vel gert sig skiljanlegt og
gerir hljóSfallshreyfingar meS sálrænni þátttöku.
G. er 6 ára. Kom á hæliS í júlí 1935 og þjáSist þá mjög af
krampaflogum, en er nú batnaS. BarniS var algerlega mállaust
er þaS kom, en er nú á góSri leiS aS iæra máliS. ÁSur leil þaS
ahlrei á þann, sem talaSi viS þaS, eins og þaS skynjaSi ekki ná-
vist hans, nú þekkir þaS fólkiS, sem umgengst þaS. (Aldur
barnanna miðast viS okt. 1936).
Af þessum dæmum ætti aS vera orSiS ljóst, aS meS stakri
umhyggju og kostgæfni má ná nokkurum framförum hjá þeim
börnum, sem ung koma til hælisins. Um hin gegnir öSru máli,
sem sökum vanþekkingar, ræktarleysis og erfiSra heimilisá-
stæSna hafa glataS öllum þroskamöguleikum. Sem dæmi um
þau má nefna T. Hún var 30 ára, þegar hún kom á hæliS, er
meinlaus og góSlynd aS öllum jafnaSi, en annars aS öllu líkari
dýri en manni. Undir höndum elskandi foreldra varð smám
saman úr þessu fávita barni mállaus, urrandi ófreskja, seni
mörgum óglöggum gesti mun standa hinn mesti stuggur af. Slík
dæmi eru átakanleg sönnun þess, hve brýn þörfin er orSin á
aimennnu hæli handa slikum börnum. Ungfrú Sesselja á miklar
þakkir skiliS fyrir aS hefjast handa um þetta mál á svo mynd-
arlegan hátt, sem raun ber vitni um. AuSvitaS er stofnun þessi
ennþá í bernsku, og ýmislegt skortir, sem æskilegt væri. Þó er
þaS einungis fjárskorti aS kenna, en hvork vanþekkingu né
framtaksleysi. Er vonandi, aS úr því rælist í framtíSinni. Hús-
rými hælisins er hvergi nærri fullskipaS, heldur liggur ein hæS
þess meS öllu ónotuS. Er þaS auSvitaS fjárhagslegt tjón fyrir
hæliS. AS vísu liggur fjöldi umsókna um inntöku í hæliS fyrir,
en hér virSist stranda á getuleysi einstaklinga og sveitasjóSa aS
greiSa meS börnunum. Sem dæmi um vanskil á meSlagsgreiSslu
má geta þess, aS fyrir árin 1934 og 1935 á hæliS kr. 9000,00
útistandandi. Stofnun, sem á afkomu sína undir skilvísi svo
ótryggra gjaldenda, getur auSvitaS á engan hátt boriS sig fjár-
hagslega, liversu óeigingjarnir sem starfsmenn hennar eru í
launakröfum sinum.
ÞaS leikur enginn vafi á því, aS SólheimahæliS vinnur stór-
merkilegt líknarstarf í þágu umkomulausustu smælingjanna meS
þjóS vorri. En virSist einhverjum þetta starf ófrjótt, af því aS
])aS veiti þjóSinni enga þroskaSa starfskrafta, þá er sú skoSun
aSeins aS litlu leyti rétt. AuSvitaS er mjög vafasamt, hvort hæl-
inu tekst aS gera nokkurn af skjóIstæSingum sínum heilbrigSan
og sjálfbjarga síSar í lífinu, enda gengi þaS kraftaverki næst, ef
þaS tækist. En þaS léttir þungu og lamandi starfi af foreldrum,