Kirkjuritið - 01.07.1938, Síða 24

282
Hinn almenni kirkjufundur.
Júli.
fundi á Þingvölluni, sem siðan var haldið áfram í Reykjavík.
Árið 1935 var hinn annar kirkjufundur fyrir landið ait hald-
inn i Reykjavík. En næsta ár, 1936, var ehn kirkjufundur hald-
inn fyrir Sunnnlendingafjórðung (og fleiri fundir viðar), en sá
fundur varð ekki siður minnisstæður en hinir. Hafa fundirnir
allir, þeir er hér greinir, verið af sama toga spunnir og undir
sömu stjórn. Til þeirra allra hefir sótt fjöldi áhugamanna, leikra og
lærðra, — kristindómsvinir, kirkjulega sinnaðir menn, yfirleitt
fólk, konur og karlar, sem hafa viljað leggja skerf til hinna
andlegu mála íslenzku þjóðarinnar, þeirra er vita að trúar- og
siðgæðishtið uppbyggingarstarfsins í landinu. — Fundarhöldin,
niðurstöður fundanna og árangur þeirra hefir orðið að sama
skapi ákjósanlegur, og i sumum efnum alveg áþreifanlegur, sem
gefur ótvirætt til kynna, að áfram ber að halda á sömu braut
í sama anda og með fullum krafti. Er einnig áhugi vakandi og
vaknandi, fyrir þessum efnum, og störfum í þágu þeirra, sem
enn fleiri og aðrir mannfundir votta (sumir nýlega haldnir).
Tími er hér eigi til þess að rekja störf og átyktanir hinna
fyrri kirkjufunda, er ég gat um, enda ætti þess eigi að vera þörf,
því að kunngert hefir það alt verið áður, — og verður væntan-
lega á ýmsan hátt höfð hliðsjón af sumu því við málefni, er
fyrir þenna fund koma. En — mikið er eftir óunnið á marga
lund, og miklu betur má, ef fullvel á að vera eða eins og skylt
og réttmætt er, bæði að því er snertir hið innra og hið ytra
viðhorf i þessum málum.
Vér lifum á umbrotatímum, það er víst og satt, og umbrotin
eru ekki aðeins í ytri háttum þjóðanna, framförum, framkvæmdum,
sem eru stórstígar til hvers sem er, en afleiðingar þeirra ýmsar
orka þó mjög tvimælis, þegar á alt er litið. En einnig í andlegum
efnum hafa siðustu 20 árin verið hamslaus umrótstími, einkan-
lega vegna upplausnar þeirrar, er varð á þessu sviði upp úr
heimsstyrjöldinni, með vantrú á áður viðurkend verðmæti, sið-
spilling og hatramar deilur, sem ef til vill setja alt aftur í bál
og bránd. Þessa alls hefir og gætt næsta mikið í trúmálalegu
tilliti, og öfgarnar mæzt þar eins og víðar.
Annarsvegar hatur og ofsókn á trúarbrögðin, eins og þau
hafa þróast með þjóðunum, hinsvegar (og sem endurkast gegn
því) heitt og ört afturhvarf, sem víða hefir orðið að heilbrigð-
um trúaráhuga, en stundum leitt til nokkurs ofsa og sjálfsþótta,
að því er ýmsum hefir þótt, þeim er viðkvæmir eru í þeim efn-
um. En sjálfsagt er þetta mannlegt og líklega nauðsynlegt: 1
gegnum styr til stjarna (per ardua ad astra), segir hið forna
orð; hér brjótast um tvö öfl, mjög frumstæð í manninum: Af-