Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 25

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
283
neitunin og trúin. Hvorttveggja heyrir til hinni vitsmunagæddu
veru. En hvort ú að sigra? — Það getur ekki verið vafasamt frá
sjónarmiði heilbrigðra' manna. Trúin sem er líftaugin, er
tengir saman tilveruna alla, bæði þessa heims og annars, eða
að öðrum kosfi hið eyðandi afl trúleysisins? Hvort á að sigra —
Ufið eða dauðinn?
Vér tökum afstöðuna jákvæða: Trúin skai lifa — lífið skal
haldast!
Þetta er hið æðsta verðmæti, er mun þjóðunum bjarga. Und-
ir merki kristindómsins komast þær á rjetta leið.----
Á þessum fundi væntum vér öll ánægjulegra og farsælla starfa
og biðjum Guð að hlessa viðleitni vora, sem með honum er
gerð, — viðleitnina til þess að glæða trúarlífið i landinu og
til þess að efla kirkju Krists með þjóðinni, í vitundinni um það,
að með því einu verður til fulls frá bægt hinum eyðandi öflum
— hinu trúarlega og siðgæðislega niðurrifi —, og þá fær hitt að
blómgast, sem hefir hið sanna lif í sér fólgið, það, er gildi hefir
bæði fyrir tima og eilifð.
Fundarstjórn var þannig hagað, að tveir fundarstjórar voru
hvern dag, og voru þessir kosnir fundarstjórar:
Gísli Sveinsson, Ásmundur Guðmundsson, Sigurbjörn Á. Gísla-
son, séra Árni Sigurðsson, dr. Jón Helgason, biskup.
Fundarskrifarar voru: Séra Friðrik A. Friðriksson, Steingrím-
ur Benediktsson og Valdimar V. Snævarr.
- • Fyrsta mál fundarins og aðalmál var kristin-
"■ristindomurinn ...
og æskan domurmn og æskan.
Fyrri framsögumaður þessa máls, séra Þor-
steinn Briem prófastur á Akranesi, flutti eftir farandi erindi:
KIRKJAN OG ÆSKAN.
Erindi séra Þorsteins Briems.
Háttvirtu fundarmenn, konur og karlar.
Fað hefir fallið í hlut okkar Ingimars kennara Jóhannessonar
a® hefja hér umræður um dagskrárefnið, „Kirkjan og æskan“.
Mér er ljóst, að sú frumreifan máls á ekki að vera tæmandi
fyrirlestur um málið, sem ræða á. f frumræðu á aðeins að drepa
a helztu atriði málsins, sem athuga þarf og ræða gjör síðar.
Mér er það ennfremur ljóst, að tilganginum verður ekki náð
með því einu að velja hina auðveldu leið, að hefja ádeilur á það
astand, sem er. Allra sízt á þá aðilja, sem kirkjan verður að heita
a til samstarfs.