Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 56

312
Hinn almenni kirkjufundur.
Júlí.
Hún fjallar um kenningu ensku kirkjunnar og er einskonar skýrsla
frá fjölmennri nefnd hinna helztu kirkjunnar manna í Englandi
og var erkibiskupinn af Kantaraborg formaður nefndarinnar. Um
þessa hók var allmikið deilt. Hún er skref í frjálslyndisáttina.
Ýmsir fögnuðu henni hjartanlega, aðrir voru miður ánægð'ir. —
Einn mikilhæfasti og mikilvirkasti rithöfundur Englands hin síð-
ari ár er Dean Inge, lieimskunnur rithöfundur. Hann er nýlega
hættur prestsstörfum, enda orðinn gamall maður — en til skamms
tíma hefir hann ritað bækur, og það er áreiðanlegt, að þegar
eitthvað kemur frá hans hendi, þá les enska þjóðin það með
athygli.
Eins og gefur að skilja, lagði ég fljótt leið mína í kirkjurnar,
sein stærstar eru og þektastar. Ég ætla ekki að lýsa þeim í kvöld.
Mörgum merkustu kirkjum England liefir þegar verið lýst í á-
heyrn alþjóðar. — Þó er það ein kirkja, sem ég hefði mikla löng-
un til að tala um og segja yður frá. Það er dómkirkja Kantara-
horgar. En það verður að bíða. Ég veit, að kirkjurnar eru stund-
um talandi tákn um trúarlíf þjóða, en þó ekki altaf, og oft tala
þær meira um fortíðina en nútíðina. En mig langar til að lýsa
dálitið trúarlífinu og trúarstarfi þar sem ég fór, eins og það kom
mér fyrir sjónir. Kirkjudeildir og trúarflokkar eru margir, sumir
einkennilega nálægir liver öðrum í skoðunum á trúaratriðum og
líkir. Aðrir fjarlægir. Um þá greining hefir verið ritað vel og
ítarlega hér heima, svo að ég sé ekki ástæðu til að endurtaka það.
En kirkjulegt og trúarlegt líf og starf er í raun og veru altaf
nýtt umræðuefni, og um það er þörf að tala. Og kristilegt starf
í Englandi er svo mikið, að ég hygg að fæstir, sem aldrei hafa
séð það, geti gert sér þess fulla grein. Það er svo oft sem vér
heyrum sagt frá því, sem gerist á öðrum sviðum þjóðlífsins þar
sem háværara er. Hernaðarmál eru svo ofarlega á baugi alstað-
ar í lieiminum og í hugum manna og stjórnmálin, að meira ber á
því, sem þar gjörist heldur en á liinu hljóða starfi þeirra manna,
sem eru að vinna fyrir hugsjónir kristindómsins, jafnvel þótt
starf þeirra sé mikið og máttugt.
Fyrst varð fyrir mér starf Kristilegs félags ungra manna í
Lundúnum. Há og voldug bygging í miðbiki borgarinnar. Þar eru
aðalstöðvarnar. Þúsundir æskumanna koma þarna til þess að efla
og þroska trúarlíf sitt og siðferðisþrótt, til þess að stæla krafla
sálar og líkama, því að þar gefst þeim tækifæri til að iðka líkam-
legar íþróttir, knattspyrnu, sund og svo íþróttir, sem iðkaðar eru
innan liúss. Á kvöldin þegar myrkrið hjúpar hina miklu heims-
borg — sem þrátt fyrir svo margt dásamlegt og undursamlegt
ber í skauti sér hinar stærstu og ógurlegustu hættur fyrir æsku-