Kirkjuritið - 01.04.1939, Síða 23

Kirkjuritið.
Ég trúi á upprisinn frelsara.
157
að ég trúi, að Jesús sé upprisinn. Þá fyrst eignast ég
páskagleðina, er ég trúi á hinn upprisna.
Konunum og lærisveinunum var fluttur upprisuboð-
skapurinn. En einnig þá voru það sumir, sem efuðust og
aðrir trúðu án þess þó að trúa. Það er mikill munur að
irúa, að þetta geti hafa átt sér stað, eða trúa á hann, sem
sjálfan dauðann yfirvann.
Vér vitum, að lærisveinarnir eignuðust einmitt þessa
páskatrú. Þeir heyrðu um upprisuna og það var talað við
l'á um hinn upprisna. Miklu meir. Þeir mættu hinum upp-
risna. Þeir trúða á hann. Þeir komust i lífssamfélag við
hann.
I3að er ekki nóg, að haldnar séu ræður og að menn
Segi: Eg hefi heyrt þetta. Jú, það er nauðsynlegt og
sjalfsagt, að sagt sé frá þessu. Hvernig ættu menn að trúa,
°f þeir hafa ekki heyrt? En það er ekki nóg' að tala og
''lusta, jafnvel þó að talað sé vel og jafnvel þó að þeir,
sena heyra, láti vel af.
Boðskapurinn á að kalla á trúna. Þá eru komnir páskar,
lJegar lærisveinarnir fagnandi tala um hinn dýrlega sigur
°g mæta drolni, kynnast honum, verða honum handgengn-
u' °g þekkja kraft upprisu lians. Hvilíkur munur að heyra,
eða trúa.
Lærisveinarnir, er voru á leið lil Emmaus, höfðu heyrt
Paskaboðskapinn, en þeir voru tregir til að trúa. En það
‘v0m su stund, að þeir trúðu, og lijartað brann í þeim.
upp nýir tímar í kirkju vorri, þegar páska-
vekur þá trú, sem lætur hjörtun brenna.
Legar boðskapurinn og trúin mætast, verða áhrifin
sýnileg.
Lá breytist all í sálarlífi mannsins. Trúin rís upp og það
sj°st, að trúin er siguraflið.
Lað var maður einn, sem sagði, er hann var spurður
U.IU L'súm: „Ég þekki ekki þann mann“. Sá sami maður
e,gnaðist trúna á hinn upprisna, og nokkrum vikum eftir
1 a° renna
Loðskapurinn