Kirkjuritið - 01.12.1943, Blaðsíða 22

324
Selma Lagerlöf.
Nóv.-Dc.'r
arnir þrír sögðu stöðugt hverir við aðra: „Guð verndar
oss og' blessar för vora. Vér erum sendiboðar lians“.
En smámsaman tókst mér þó að sigrast á þeim, iiéll
þurrkurinn áfram. Hjörtu þessara stjörnufara urðu
að jafnþurri eyðimörk og sú var, er þeir ferðuðust
um. Þeir urðu þóttafullir og ágjarnir, mornuðu og
þornuðu.
„Vér erum sendiboðar Guðs“, endurtóku vitringarnir
bvað eftir annað. „Faðir konungsins nýfædda launar
oss ekki um of, þótt liann gefi oss liest, klyfjaðan gulli".
Loks leiddi stjarnan þá yfir Jórdanfljótið víðfræga
og upp um ása Júdalands. Og' nótt eina staðnæmdisl hún
yfir litlu borginni Betlehem, sem brosti við uppi á berg-
ás innan um græn olíutré.
Vitringarnir þrir lituðust um eftir liöll og víggirtum
turnum og múrum og öllu þesskonar, sem telst til kon-
ungsborgar, en þeir fundu ekkert slíkt. Og enn verra
var það, að stjörnuljósið leiddi þá ekki inn í borgina,
tieldur nam staðar við belli tijá vegarbrúninni. Þar leið
Jjósið milda inn um munnann og sýndi förumönnunum
þremur lítið barn, sem lá í skauti móður sinnar og var
vaggað í ró.
En þótt vitringarnir þrír sæju nú, að stjörnuljósið lukti
um böfuð barnsins eins og kóróna, þá gáfu þeir slað-
ar fyrir utan bellinn. Þeir gengu ekki inn til þess að spá
barninu litla vegseind og' konungsríkjum. Þeir sneru
við án þess að gjöra vart við sig, þeir flýðu barnið og'
gengu aftur út fyrir ásinn.
„Erum vér komnir á fund betlara, jafn aumra og fá-
tækra sem sjálfra vor?“ sögðu þeir. „Hefir Guð leitt oss
hingað til þess að liafa oss að spotti og láta oss spá syni f jár-
Iiirðis? Þetta barn mun aldrei komast hærra en það að gæta
hjarðar sinnar hér i dölunum“.
Þurrkurinn þagnaði og kinkaði til áherzlu kollirium til
ábeyrenda sinna. Það var eins og liann vildi segja: