Kirkjuritið - 01.12.1943, Side 37

Kirkjuritis. Konungur Passíusálmanna.
339
um það, að bvggja bænina jafnan á Guði en ekki eigin
byggjuviti.
En svo kveÖur við siðasti þáttur sálmsins, versin 19.—
22., þar sem stef beggja liinna þáttanna eru ofin saman
á meistaralegan hátt, og þó ávalt sitt með hverju móti
til þess að þreyta ekki eða ofþyngja. í 19. versi eru bæði
orðin:
Vertu Guð faðir faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
í 20. versi er höndin tvisvar nefnd, í 21. versi bæði
orðin. En í lokaversinu, 22., má segja, að bæði orðin
séu „fólgin" að liætti rímnaskálda, en gert á svo fagran
liátt, að aðdánn hlýtur að vekja:
Minn Jesú, andláts orðið þitt — „faðir“ í þínar „hend-
ur“. Þetta andlátsorð, fgðirinn og höndin, skal verða
kristnum manni samferða í lífi (2. vísuorð) og dauða.
En þessi meistaralega samsetning, komjíósitión, sálms-
ins er þó ekkerl annað en fögur umgerð um sjálft lista-
verkið, og svo haglega er liún gerð, að bún truflar á eng-
an hátt. Það þarf athugun til þess að taka eftir benni.
Hún eykur gildi verksins án þess að trana sér fram, og
er það bæsta stig listar.
Sálmurinn er með liægri en öruggri stígandi. Fvrri
þátturinn er bæði styttri, fimm vers, og ekki jafn „djúp-
fúndinn“ eins og síðari þátturinn. Hann er 9 vers og ort-
ur með sívaxandi þunga og tign, og lýkur með lokaversi,
15. versinu, sem er nokkurskonar hvíldarvers, líkt og
17. versið í 48. sálmi, er síðar verður talað um.
En ekkert fær þó jafnast við það, þegar allar raddir
ldjóðfærisins kveða við i niðurlagsþætti sálmsins, hin-
um milda bænarsálmi:
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
liönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.