Kirkjuritið - 01.12.1943, Blaðsíða 40

342
Magnús Jónsson.
Nóv.-Des.
hver, seni hefir þar athvarf inni,
frá eilífuni dauða leystur er.
V. 13.—14.: Nói lítur út um glugga arkarinnar, og sér
þá heiðan hiniin og sól skína að lokum í skelfingum
flóðsins. Þetta verður skáldinu tilefni þess vers, sem
sumir hafa talið fegursta og dýpsta vers í öllum íslenzk-
sálmakveðskap:
Gegnum Jesú lielgast hjarta
i himininn upp eg líta má,
GuSs míns ástar birtu bjarta
bæði fæ eg að reyna’ og sjá,
hryggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.
Nú var vandi fyrir Hallgrím að þurfa ekki að lækka
flugið. En hann gerir það ekki. Liking næsta vers, 15.
versins og heimfærsla liennar í 16. versi er, ef mögulegt
væri, enn þá stórkostlegri, enda beitir Hallgrímur töfr-
um málsnilldar sinnar hér svo, að fáa sina líka mun
eiga. Móses slær drykkjarvatn af kletti í eyðimörkinni
og bjargar lífi lýðsins þannig með Guðs hjálp, og á sama
liátt slær Guð svaladrykk hjálpræðisins af hjarta son-
arins.
Þá sjálfur Guð á sonarins hjarta
sínum reiðisprota slær,
um heimsins áttar alla parta
út rann svalalindin skær;
sálin við þann brunninn bjarta
blessun og nýja krafta fær.
Aldrei hefir „reiði Guðs“, þetta hugtak, sem hefir
hneykslað marga fyrr og síðar, verið hafið í hærra veldi
en hér: Með sprota reiði sinnar slær Guð kærleikans
drykk af hjarta Jesú, lífsvonina handa örþreyttu mann-
kyninu í eyðimörk lífsins.
Og nú lætur Hallgrimur staðar numið. Við þennan
brunninn dvelur hann, eins og áður við ásjónu föðursins,