Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 29

LÍF OG HEILL
27
reistari umræða um aðra erfð, sem verður þó að teljast
gildismeiri. Sú erfð er andinn frá Jerúsalem í samvinnu
við rökhyggju spekinga aldanna. Það er yfir þessar tvær
menningarerfðir sérstaklega, sem frjáls kristin kirkja
hvelfist, og ber að hvelfast, eigi hún ekki að týna lífi sínu.
Margir vilja þó vígja sig vitinu einu og aðrir trúnni einni.
Er sá háttur hvor um sig jafn fávíslegur. Þó skyldi það
undireins áréttað, að það er „andinn, sem mælir yzta baug,
<?r æðstu dáðina fremur“. Því að það er hann, sem fer
ávalt fyrir til að voga sér á vit sífellt nýrra leyndardóma.
En þrátt fyrir það er nauðsynin á samvinnu vits og trúar
engu síður brýn. 1 fyrsta lagi vegna þess, að vitið verður
jafnan að lokum að skera úr um sannleiksgildi hverra
hugsjóna sem er; og í öðru lagi vegna þess, að ,,í augans
kasti sést himinn hálfur“. En með aðstoð trúar sést him-
ininn allur og dýrð hans. Það er um þessar menningar-
erfðir, sem kristnir menn verða að auka verndargæzlu
sína, — þó ekki Guðs vegna. Því að hann þarfnast hvorki
tilbeiðslu né tilbiðjenda. En mannsins vegna eru tengslin
við eilífðina lífsins nauðsyn.
Það stendur skrifað í hinni helgu bók, að hina fomu
búð Hebreanna hafi ský verndað um daga og eldbjarmi
um nætur. Þannig lét Guð þeirra sér annt um þær menn-
ingarerfðir, sem bústaður hans hafði að geyma. Búð hans
er hér enn á meðal vor — kristin kirkja, og hvelfist yfir
sömu verðmæti og áður var, en þó með ríkara innihaldi.
Ætla mætti, að Drottinn lífsins léti sér ekki óannara um
hana en hina fomu búð Hebreanna. Enda hefir hún vissu-
lega notið ríkulegrar vemdar hans, og ekki hvað sízt á
stundum hættunnar. 1 eldraunum áranna hefir ,,auglit“
hans farið fyrir henni, og ljós hans lýst henni á leið út
í gegnum niðdimmar náttmálablikur. Fyrir því fulltreyst-
um vér því, að eins og í árdaga, ,,að dýrð Drottins steig
niður yfir húsið, svo að hún fyllti það“, svo muni það fara
enn, og hvarvetna þar, sem „fólkið kemur saman til þess
að leita Guðs atkvæða“.