Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 41

ALD ARMINNIN G
39
Það man ég næst, að séra Árni jarðsöng afa minn, gaml-
an mann og lúinn eftir langa ævi. Ég sat við kistuna og
grét, lítið barn og úrræðalaust. Ekkert var jafn geigvæn-
legt sem gröf og dauði. Allt í einu heyrði ég rödd prestsins:
„Fararmóði ferðamaður,
felldu nú hinn þunga staf.
Hér er búinn hvíldarstaður,
hinnig leiftrar sól við haf.
Lít nú á takmarkið, liðin er þrautin,
lít nú á ferilinn, mikil er brautin.
Auðug að mótlæti, auðugri’ að synd,
auðugust þó af Guðs miskunnar lind.“
Þarna fléttaði hann hið fagra kvæði „Dauði Mósesar“
inn i ræðuna, heil og hálf erindi eða aðeins tvær hend-
ingar. Lauk hann ræðunni með síðustu vísuorðunum:
„Guð var við líkið og legstaðinn bjó,
lokaði hans augum og vaggaði í ró.“
Ég hafði nokkrum sinnum hlýtt á ræður presta áður, en
þetta voru fyrstu orðin af vörum þeirra, sem náðu fylli-
lega barnseyrum mínum og veittu mér frið.
Hugljúfustu minningarnar hygg ég þó, að séu frá ferm-
ingarundirbúningi mínum.
Flokkur fákunnandi, fróðleiksþyrstra barna safnaðist í
kringum prestinn sinn. Þegar ég hlýddi á frásögn hans,
fannst mér ég hverfa til hinna fegurstu staða Gyðinga-
lands, fylgja honum eftir að jötu barnsins í Betlehem
og lúta höfði við krossinn á Golgata. Ýmist fræddi hann
eða spurði, og duldist víst fáum skin eða skuggar, sem
liðu yfir andlit hins áhugasama manns, eftir því, hvemig
svarað var.
Fermingardagurinn rann upp, bjartur og fagur að
morgni, en um hádegi hvessti af suðri með svo miklu
moldroki, að líkast var, að hálfrokkið væri inni í kirkj-
unni. Presturinn hóf upp raust sína og flutti eina af hin-