Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 66

64
KIRKJURITIÐ
segja, að ég hafði ekki mikla námshæfileika, og í öðru lagi
varð ég, vegna fjárskorts, að hafa talsverð aukastörf, svo sem
skriftir á Landsbókasafni (fyrir mann í Khöfn), kennslu í
skrift í Barnaskólanum (þar sem Sveinn Björnsson forseti var
meðal drengjanna), auk einkakennslu, og dró þetta nokkuð
úr náminu.
Við embættispróf fékk ég því fremur lága 2. einkunn. Var
mér sagt með sannindum (Ólafur Helgason, sonur lektors,
bekkjarbróðir minn og vinur), að Hallgrímur biskup, sem var
prófdómari, hefði fellt mig fyrir framburð, en kennarar ætlað
að gefa mér eitthvað hærra. Máske hefir þessi vandfýsni bisk-
ups stafað af því, að við sumir stúdentarnir tókum upp á þeim
ósið að leika dómkirkjuprestinn í framburði, og ég þá þótt
vera nokkuð líkur honum, fremur en ég af óframfærni hafi
tapað mér, er ég í fyrsta sinn kom upp í prédikunarstól í Dóm-
kirkjunni, frammi fyrir fjölmenni. Og eru mér þá manna dæm-
in, því að svo fór fyrir merkum kirkjuhöfðingja, er síðar varð.
Nýir vendir sópa bezt. Bæði Þórhallur og Hallgrímur biskup
voru þá nýir á nálinni, og Þórhallur sagði löngu síðar í Kirkju-
blaðinu, er hann var orðinn biskup, að hann hefði á þessu
tímabili hugsað sér að láta þá stúdenta, er ekki hefðu lesið
vel, eigi sleppa billega frá prófborðinu. En hvað sem þessu
líður, hefi ég veitt því athygli á langri ævi, að sumir þeirra,
er hlotið hafa lága einkunn við embættispróf, hafa reynzt
engu síður, er út í prestsstarfið var komið, en þeir, er geng-
ið hafa frá prófborðinu með hárri einkunn. Því að þar kemur
margt annað til greina.
Um Hallgrím biskup hefi ég annars ekki nema allt gott að
segja. Reyndist hann mér sem ráðhollur og góður faðir. Og
við visitazíu í Skarðskirkju og í Fellsmúla árið 1894 lét hann
mig messa og hafði ekkert út á embættisstörf mín að setja.
Hann vígði okkur 5 á Mikjálsmessu árið 1889, og eru því síðan
rétt 58 ár. Vígslubræður mínir eru nú allir dánir.
Þegar ég nú lít yfir liðinn prestsskaparferil minn í 43 ár,
hefi ég ríka ástæðu til þakklætis við góðan Guð, sem ávallt
styrkti mig og var máttugur í öllum veikleika mínum. Mér er
Ijúft að minnast þess, hve söfnuðir mínir sóttu vel kirkju og
fjölmenntu á kirkjusamkomur, jafnt vetur sem sumar, jafnvel