Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 28

Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 28
26 KIRKJUROTÐ hverja þá skipshöfn, sem í úfnum sjó finnur sig stadda án faglegrar forystu, þar sem skipinu er stýrt af handa- hófi, en ekki þekkingu. Tilveran sjálf talar þá ávalt tungu vits og öryggis. Þar er aldrei fálmað út í loftið. Ekkert er rökfastara en tilveran sjálf. Þegar lífið talar, þá mælir það ávalt samkvæmt lögmálum, sem ekki verður hnekkt. Það fer aldrei með staðlausa stafi. Það eitt flytur Guðs orð „hreint og ómengað". Það er þetta orð, sem þarf að útbreiða meira en verið hefir. Verður það með engu móti betur gjört en því að afhjúpa þau lögmál Guðs, sem í gildi eru, en strika yfir hin, sem mannleg vanhyggja hefir lagt um leiðir hans. Að vísu má kalla þetta nýjan kenningahátt. En það er þó sá háttur, sem koma á og koma skal. Það er deginum ljósara, að sá kenningaháttur, sem gilt hefir allt til þessa dags — prédikun hins ritaða orðs, hefir síður en svo náð tilgangi sínum. Má þar vafalaust mörgu um kenna, svo sem vöntun á rökfestu í boðun, og fálmi í vinnubrögðum. Þó mun það, sem mestu skiptir í þessum efnum, felast í óljósri sýn á því, sem predika þarf, og á. Fyrir því skort- ir bæði á sönnun mála og sannfæringarkraft. En hver sú prédikun, sem vantar þetta hvorttveggja, er dæmd til dauða. Eftir aldalanga orðspredikun hefði mátt ætla, að fáir myndu efast, að vér mennirnir lifðum í Guði vígðum og guðvernduðum heimi, og lifðum í samræmi við þá trú, En hvað hefir skeð, og hvað er að ske? 1 dag lifir mann- kyn allt í brynvarinni veröld, og lifir samkvæmt því. Vita þó allir, hversu sú vernd er, og verður að teljast hæpin gæzla. Til þess að veita þessum straum í sinn upp- runalega holla farveg, mun þurfa meira en lítið átak. En um leið og það átak yrði gjört, og ef það ætti að bera árangur, þá yrði að roða af nýrri guðveldistrú — trú, sem þó um leið væri kröftuglega studd af vitsmunalegri vís- bendingu. Það hefir á seinni árum vaknað eigi alllítill áhugi á vemdun þjóðlegra minja. En það virðist vera mun lág-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.