Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 48

46
KIRKJURITIÐ
tekið á sig furðulegar og fáránlegar myndir í augum
þeirra. Þeim hefir virzt þessi veröld dauðans skuggadalur
og mennirnir aumir jarðarmaðkar. Hryggð og harmur,
kvíði og kjarkleysi hefir búið um sig í hjörtum þeirra, en
vol og víl á tungu.
Þetta er að vísu skiljanlegt, þegar þess er gætt, hve
miklar hörmungar hafa gengið yfir mannkynið, meiri en
orðum eða tárum taki, og það, sem er allra sárast, þær
hafa að mestu verið sjálfskaparvíti. Á nokkurra ára eða
áratuga fresti hafa stríð geisað og öll viðurstyggð eyðing-
arinnar, sem þeim fylgir. Þeir hafa ætt yfir jörðina hver
af öðrum, reiðmennirnir fjórir, sem spáð er um í Opin-
berunarbókinni: ,,Og sjá: Hvítur hestur, og sá sem á hon-
um sat hafði boga, og honum var fengin kóróna, og hann
fór út sigrandi og til að sigra ... Og út gekk annar
hestur, rauður, og þeim sem á honum sat, honum var
gefið vald til að taka burt friðinn af jörðunni, svo að
menn brytjuðu hverir aðra niður, og honum var fengið
sverð mikið. . . Og sjá: Svartur hestur, og sá er á honum
sat, hafði vog í hendi sér. . . Og sjá: Bleikur hestur, og
sá er á honum sat hann hét Dauði, og Hel var í för með
honum, og þeim var gefið vald yfir fjórða hluta jarðar-
innar, til þess að deyða með sverði og með hungri og
með drepsóttum.“ Tvær skelfilegar heimsstyrjaldir hafa
á þessari öld lagt í rústir lönd og þjóðir og eytt miljónum
mannslífa. Allar þessar ógnir hafa lagzt eins og mara á
trúarlíf og guðfræði, vakið bölsýni og veiklað vonirnar,
sýkt hugi og hjörtu. Hefir svartsýni sumra kristinna
manna á vorum dögum jafnvel minnt á óttalegasta myrk-
ur miðaldanna.
n.
Samkvæmt hugmyndum þessara manna er kenningin
um gjörspillingu mannanna eitt af höfuðeinkennum krist-
indómsins. Mennirnir eru vondir í innsta eðli sínu, alls
ekkert gott er til í þeim. Viðleitni þeirra til að vanda ráð