Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 20

Ný kirkja í Möðrudal.
Koma í MöSrudál.
1 fyrrasumar kom ég í Möðrudal. Og voru þá tuttugu
ár liðin frá því, er ég kom þangað síðast, um sólarlag,
þegar öll þessi voldugu öræfi voru vafin dýrlegum huldu-
ljóma, fegurri en annað, sem ég hafði áður séð á jörðu.
Enn var sem fyrr gaman að koma í Möðrudal. Gest-
risnin hin sama og áður, þótt húsfreyjan góða væri horf-
in héðan úr heimi, gestrisnin eins og hún hefir bezt ver-
ið á Islandi.
Fólk var nú orðið miklu fleira í Möðrudal; og mun
slíkt sjaldgæft á sveitaheimili á fslandi um miðja 20. öld,
að heimilismönnum fjölgi til muna.
Mér virtist í fyrstu sem þar myndi vera sumarheimili
fyrir kaupstaðaböm. En svo reyndist ekki. Heimilin eru
þrjú og barna- og unglingahópurinn á þeim 17 talsins.
Sumt var uppi um veggi og þekjur eða eitthvað að bjástra
við bæjarlækinn. Ungir og efnilegir piltar léku sér á
ótemjum og báru hærra hlut í viðureigninni. Jón bóndi
Stefánsson stóð við slátt á túni sínu og sveiflaði hraust-
lega orfinu, þótt hann sé hátt á sjötugsaldri. Ljárinn flug-
beit, og hefi ég vart séð lengri skára. Bóndi fagnaði mér
vel. Gengum við fyrst að bæjarlæknum, og sýndi hann
mér, hvernig hann hygðist að beizla hann til gagns fyrir
heimili sitt
Síðan héldum við til bæjar. Og sá ég þegar gegnum
rúðu í þilinu tvö allstór málverk, sem Jón bóndi hafði
sjálfur málað. Inni í stofu voru mörg fleiri, flest af Möðru-
dal og Möðrudalsöræfum. Þekkti ég strax, af hverju þau
áttu að vera, og bám þau þannig af klessum margra nú-
tímamálara. Þar var mynd af konu Jóns. Var hún þrekn-