Kirkjuritið - 01.01.1950, Blaðsíða 43

ALD ARMINNIN G
41
Eftir því sem aldurinn færist yfir mig, verður mér tíð-
förulla út í kirkjugarðinn hérna. Vinir og vandamenn bíða
mín þar. Ég staðnæmist hjá legstaðnum norðaustan við
kirkjuna. Kvöldsólin slær gullnum bjarma á blá fjöll, vík-
Ur og voga. Ómþýður söngur mjallhvítra svana berst til
mín ofan frá Grænalæk. Alls staðar er ró og friður. Þá
er ég líka fullviss þess, að andi löngu horfins kenniföður
okkar og vinar sveimar yfir vötnunum, meðan ástúðar
hugsanir okkar, sem enn byggjum jörðina, leita upp að
fótskör þess æðsta.
ÚTNESJAMENN. EFTIR SÉRA JÓN THORARENSEN.
Nú er nýlega búið að lesa fyrir mig bók, sem mér þykir
mikils um vert, það er bók séra Jóns Thorarensens, „Útnesja-
menn“. Ég hafði ekki hugsað mér, að slík bók kæmi út á þess-
um hrakfallatímum, en auðséð er þar á öllu, að það er prest-
ur, sem á pennanum heldur. Og það gleður mig, því að presta-
vinur er ég, þótt ég sé ekki kirkjurækin. í þessari bók eftir
blessaðan prestinn fer allt saman: Fádæma stórbrotið efni,
mikil málsnilld, og afburða skáldsagnarlist, og svo trúmála-
stefna, sem engan svíkur, en opnar öllum faðminn. Slíkir and-
ar sem þessi eru Guðs gjöf, þar er engin nútíma upplausn eða
hálfvelgja, og þar er Vídalínspostilla ekki einasta hjálp í við-
lögum, heldur er hún lind, sem þreyttur farmaður sækir í
huggun, hjálp og styrk, þegar mest á ríður. Þegar manns-
hugurinn er eins og tvískiptur yfir örðugustu viðfangsefnum
hfsins, þá er það hún, sem með Guðs hjálp reisir við reyrinn
brotna. Þessi bók kom til mín nú um sumarlokin, og sál mín
teygar af þeim himinlindum andlegt lífsviðurværi á köldum
komandi vetri, sem enginn veit hvað kann að bera í skauti sínu.
Guðbjörg f Broddanesi.