Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 28

26
KIRKJUROTÐ
hverja þá skipshöfn, sem í úfnum sjó finnur sig stadda
án faglegrar forystu, þar sem skipinu er stýrt af handa-
hófi, en ekki þekkingu. Tilveran sjálf talar þá ávalt tungu
vits og öryggis. Þar er aldrei fálmað út í loftið. Ekkert
er rökfastara en tilveran sjálf. Þegar lífið talar, þá mælir
það ávalt samkvæmt lögmálum, sem ekki verður hnekkt.
Það fer aldrei með staðlausa stafi. Það eitt flytur Guðs
orð „hreint og ómengað".
Það er þetta orð, sem þarf að útbreiða meira en verið
hefir. Verður það með engu móti betur gjört en því að
afhjúpa þau lögmál Guðs, sem í gildi eru, en strika yfir
hin, sem mannleg vanhyggja hefir lagt um leiðir hans.
Að vísu má kalla þetta nýjan kenningahátt. En það er þó
sá háttur, sem koma á og koma skal. Það er deginum
ljósara, að sá kenningaháttur, sem gilt hefir allt til þessa
dags — prédikun hins ritaða orðs, hefir síður en svo náð
tilgangi sínum. Má þar vafalaust mörgu um kenna, svo
sem vöntun á rökfestu í boðun, og fálmi í vinnubrögðum.
Þó mun það, sem mestu skiptir í þessum efnum, felast í
óljósri sýn á því, sem predika þarf, og á. Fyrir því skort-
ir bæði á sönnun mála og sannfæringarkraft. En hver sú
prédikun, sem vantar þetta hvorttveggja, er dæmd til
dauða. Eftir aldalanga orðspredikun hefði mátt ætla, að
fáir myndu efast, að vér mennirnir lifðum í Guði vígðum
og guðvernduðum heimi, og lifðum í samræmi við þá trú,
En hvað hefir skeð, og hvað er að ske? 1 dag lifir mann-
kyn allt í brynvarinni veröld, og lifir samkvæmt því.
Vita þó allir, hversu sú vernd er, og verður að teljast
hæpin gæzla. Til þess að veita þessum straum í sinn upp-
runalega holla farveg, mun þurfa meira en lítið átak. En
um leið og það átak yrði gjört, og ef það ætti að bera
árangur, þá yrði að roða af nýrri guðveldistrú — trú, sem
þó um leið væri kröftuglega studd af vitsmunalegri vís-
bendingu.
Það hefir á seinni árum vaknað eigi alllítill áhugi á
vemdun þjóðlegra minja. En það virðist vera mun lág-