Kirkjuritið - 01.12.1952, Qupperneq 7

Friðrik J. Rafnar:
LJÚSIÐ, SEM ALDREI SLDKKNAR
„Vér skulum fara rakleiSis til Betlehem og sjá þenn-
an atburS, sem orSinn er, og Drottinn hefir kunn-
gjört oss.“ Lúk. II, 15b.
Margir munu telja það dæmalaust, á þessum tímum
sundrungar og ósamkomulags, að óteljandi milljónir
manna, af öllum þjóðum og í öllum löndum undir sólinni,
Seu með hugann á sama stað, og á sama tíma íhugi þeir
sama viðburðinn. Þó er það ekki dæmalaust. Slíkt
skeður einu sinni á ári hverju. Sú stund er jólanóttin.
Ekki mun vera sá kristinn maður til, sem ekki hugsar
a jólanóttina til fæðingarjötunnar í Betlehem og sér í
anda þann atburð gerast, sem einstæðastur er í gjörvallri
mannkynssögunni. Sú sjón, sem blasir við innri augum
manna, er þó ekkert óvenjuleg eða sérstaklega mikilfeng-
ieg- Það er fyrripartur nætur í fátæklegu sveitaþorpi
austur á Gyðingalandi. Allt er kyrrt; heilög ró næturinn-
^ hvílir yfir öllu. Á völlunum utan þorpsins dotta hirð-
arnir yfir hjörðum sínum. Myrkur næturinnar virðist
0venjulega dimmt. Þó er eins og bjarma af himni beri
yfir lágan fjárhúskofa, sem þó er ekki nema að hálfu
!°yti ofanjarðar. Við lítum þar inn. Hvað sjáum við? f
Jotunni sjáum við sjón, sem við ekki bjuggumst við þama,
sasngurkonu með nýfætt sveinbarn við brjóst sér. Heilög
m°ðurgleði skin af ásjónu þessarar ungu konu, og svo
Vlrðist, að einkennilegur, yfirjarðneskur geislabaugur um-
iyki höfuð barnsins. 1 sama vetfangi heyrum við engla-
s°ug, öllu jarðnesku myrkri næturinnar er svipt í burtu,
kiminn og jörð flæða í himneskri ljósadýrð, og við heyr-