Kirkjuritið - 01.12.1952, Síða 26

232
KIRKJURITIÐ
Lárus Arnórsson í Miklabæ og sonur hans, séra Ragnar
í Hofsósi, báðir hempuklæddir. Frúr þeirra, sem nefndir
eru, voru og viðstaddar. Kirkjugestir, utan safnaðar og
innan, fylltu kirkjuna. Var guðsþjónustan bæði virðuleg
og hátíðleg. Veður var hið ákjósanlegasta, sólbjart og
yndislegt, og jók það enn á hátíðablæinn.
Ég sagði í upphafi, að mikill áfangi væri að baki lagður
með aðgerð þeirri og umbótum, sem fram hafa farið á
kirkjuhúsinu. Því að þótt mikið hafi nú verið gjört og
kirkjan sé orðin hið dýrlegasta guðshús, þá vantar þó
enn ýmsan nauðsynlegan aðbúnað í húsið, svo sem upp-
hitun og ljósabúnað, sem illt er án að vera, ef kirkjan
á að vera messuhæf að vetrinum. Ennfremur vantar
klukku, hljóðfæri er lélegt, messuklæði fátækleg. Kaleik-
ur og patína ekki til. Altarisklæði má segja að vanti, því
að altarisklæðið gamla er nú ekki lengur notað sem slíkt.
Var það orðið svo slitið með köflum, að það ráð var tek-
ið að innramma það, til þess að verja það frekari skemmd-
um. Var það frú Lára Kolbeins, sem það lét gera.
Á þessu sést, að þótt mikið hafi verið lagfært, þá bíða
mikil viðfangsefni enn úrlausnar. En Róm var ekki reist
á einum degi. Ekki verður allt gjört í einu. Söfnuðurinn
er lítill, aðeins milli 40 og 50 gjaldendur. Hann hefir þegar
lagt á sig töluverðar byrðar vegna þess, sem búið er að
gera, og mun kosta 40 þúsund krónur.
Þó vona ég, að ekki verði látið staðar numið, en hald-
ið áfram. Mun flestum skiljast þaö, að enginn verður fá-
tækari, þó að hann sjái af nokkrum aurum til að fegra
og umbæta hús þau, sem reist eru Guði til dýrðar og
ríki hans til eflingar.
Bjartmar Kristjánsson.