Kirkjuritið - 01.12.1952, Side 42

248
KIRKJURITIÐ
leit yfir hópinn og skipaði þeim með þrumandi raust að
standa upp. Auðvitað spruttu allir á fætur. Rektor leit
yfir hópinn og sýndist þá sem Stefán sæti, því að félagar
hans báru höfuð og herðar yfir hann. „No — stattu upp
drengur", kallaði rektor til hans. „Ég stend“, segir Stefán.
„No — hvaða ósköp ertu lítill.“
Séra Stefáni var þetta atvik jafnan minnistætt. Síðar
tognaði svo úr honum, að hann var höfði hærri en flest-
ir bændur í prestakalli hans.
Að stúdentsprófi loknu tók Stefán upp guðfræðinám í
Prestaskóla og lauk þaðan prófi að tveim árum liðnum,
vorið 1875. Sex guðfræðingar luku þá prófi. Auk Stefáns
voru þeir þessir: Halldór Briem, Jóhann Þorkelsson, Brynj-
ólfur Gunnarsson, Sveinn Eiríksson og Tómas Hallgríms-
son. Jafna stigatölu og hæsta hlutu þeir Stefán og Halldór.
Um þessar mundir máttu prestar eigi vera yngri en
25 ára til þess að hljóta prestsvígslu. Stefán skorti tvö ár
í þann aldur. Næsta vetur tókst hann því á hendur kennslu
í bamaskóla á Vatnsleysuströnd. Þar var þá mikil búsæld,
enda réðust ekki mörg sveitahéruð í slíkan kostnað um
þær mundir. Þá var séra Stefán Thorarensen Sigurðsson
(1831—1892) prestur á Kálfatjöm, og var Stefán Magnús
á vist með honum. Hólmfríður, móðir hans, og séra Stef-
án Thorarensen vom þremenningar að frændsemi. Fór
hið bezta á með þeim frændum, enda voru báðir söng-
menn góðir og unnu tónlist.
Vorið eftir sótti Stefán M. Jónsson um aldursleyfi til
prestsvígslu og jafnframt um Bergstaðaprestakall í Húna-
vatnssýslu, að ráði Péturs biskups. Hvort tveggja var veitt,
og vígði biskup hann til kallsins h. 21. maí 1876. Jafn-
framt tók þá vígslu nafni hans, Stefán Jónsson prests
Sveinssonar, á Mælifelli, læknis Pálssonar i Suður-Vík-
Hann vígðist til Mývatnsþinga, en fékk síðar Þóroddsstað
í Kinn. Um miðjan júní lögðu þeir nafnar upp til Norður-
lands og fóru Holtavörðuheiði. Þótt áliðið væri vors, lentu
þeir í stórhríð af norðri og komust hraktir að Stóru-Borg