Kirkjuritið - 01.12.1952, Síða 71

SAMTÍNINGUR
utan lands og innan.
Á' árunum 1946—50 voru 8,7% af hjónavígslum hér á landi
framkvæmdar af veraldlegum valdsmönnum. Borgaralegum
hjónaböndum hefir farið mikið fækkandi á seinni árum. Árin
1936—40 voru þær fimmfalt fleiri heldur en 20 árum áður og
meira en Vs af öllum hjónavígslum á landinu.
*
Þetta kom mér á óvart, er ég las það nýlega í Mannfjölda-
skýrslum hagstofunnar. Ég hafði haldið, að borgaralegar
hjónavígslur væru fleiri og þeim færi fjölgandi. Er gott til
Þess að vita, að fólk kýs heldur að láta kirkjunnar þjóna leggja
blessun sína yfir hjónabandið heldur en gera kaldan borgara-
^egan samning um sambúð sína.
*
Hitt er aftur á móti ekki eins gleðilegt að lesa það í sömu
skýrslum, að einungis 14,5% af kirkjulegu hjónavígslunum
fara fram í kirkjunum. Hinar eru framkvæmdar heima hjá
Prestinum eða í heimahúsum. Þannig er þetta með aðra
»kirkjulega“ athöfn — skímina —, hún fer sorglega og skað-
^eSa sjaldan fram í kirkjunni. Hér í prestakallinu voru þó
tæplega 40% af bömunum skírð í kirkju á árunum 1946—50,
en ég geri ráð fyrir, að annars staðar, eins og t. d. í Reykja-
Vlk, fari langtum færri skímir fram í kirkjunum.
*
hetta þarf að breytast og það sem fyrst. Það þarf að færa
Þessar athafnir inn í kirkjumar — skapa það almenningsálit,
að það sé sjálfsagður hlutur, að þar fari þær fram, hvergi
arinars staðar. Það mundi hafa meiri áhrif en okkur grunar
a kirkjurækni — og yfirleitt rækt fólks við kirkju sína, ef
slíkt viðhorf skapaðist í hugum almennings.
*