Kirkjuritið - 01.12.1960, Blaðsíða 9

KIRKJURITIÐ
439
menn ekki gerðir höfði styttri fyrir það eitt að vera á annarri
skoðun en stjórnarvöldin. En hvernig er stjórnmálaáróðurinn
rekinn úr herbúðum flokkanna? Þannig, að þeir, sem ekki hafa
nennt að láta reka sig í flokksdilka, horfa og hlusta á aðfarir
þeirra með undrun og skelfingu.
Við nýafstaðnar forsetakosningar í Bandaríkjunum tók sá
frambjóðandinn, sem beið lægra hlut, í höndina á hinum að
loknum kosningunum, óskaði sigurvegaranum til hamingju og
hét honum því að styðja hann allt hvað hann megnaði að vinna
að velferðarmálum þjóðarinnar. Þetta var drengilegt og til fyr-
irmyndar. En hefur nokkurn tima gerzt eitthvað svipað þessu
hér á landi? Ekki sem ég man! Hvenær, sem stjórnarskipti
verða, hefja andstöðuflokkarnir grimmustu árásir á hina með
rógi og blekkingum svo heiftúðugum, að hvers konar ósannindi
eru notuð og getsakir til að tortryggja þá í augum þjóðarinnar.
Það sem einum flokknum þykir þjóðráð í ár, meðan hann er
við stjórn, gengur glæpi næst, ef hann kemst í stjórnarandstöðu.
Það er ekkert hirt um satt eða logið. Blöðin eru látin steypa
stömpum sitt á hvað, og skriffinnarnir trúa svo fast á kraft
lyginnar, að þeir halda að lesendur gleymi jafnóðum því, sem
áður var skrifað, til að geta gleypt ný ósannindi.
Er það hugsanlegt, að barátta eins og þessi geti orðið þjóð
vorri til gagns? Mundi hún gera nokkuð annað en vekja sundr-
ung, tortryggni og styrjöld i þjóðfélaginu, sem að lokum leiðir
til ófarnaðar?
Eðlilegt er, að skoðanir manna séu skiptar í ýmsum málum,
en það má berjast drengilega og rökræða um málefni, svo að
ávinningur sé að. En að f jandskapast af valdagirnd einni sam-
an og nota ósannindi mestan part að vopni, er ógiftusamlegt.
Á háskalegum og viðsjálum tímum er hverri þjóð nauðsynlegt,
að allir standi saman og vinni að heill hennar af drengskap og
sannleiksást.
Elskar enginn land sitt?
Gegnum vopnabrak stjórnmálabaráttunnar, sem háð er að
niiklu leyti með ósannindum, læðast að oss spurningar eins og
þessar:
Er þá enginn til, sem elskar land sitt nógu heitt til að vilja
því betur en flokki sínum eða sérhagsmunum? Er enginn, sem