Kirkjuritið - 01.12.1960, Qupperneq 24

454
KIRKJUIUTIÐ
aS ef þetta ráð eða verk þetta er af mönnum, verður það að
engu; en ef það er af Guði, þá megnið þér ekki að yfirbuga þá.
Eigi má yður það henda, að þér jafnvel berjizt gegn Guði.
Jólahátíðin, sem nú er haldin um allar jarðir, sannar þrátt
fyrir alla þá ágalla, sem eru á hátíðahaldi voru og annarra — að
„eftir að Guð forðum hafði oftsinnis talað til feðranna og með
mörgu móti fyrir munn spámannanna, hefur hann í lok þessara
daga til vor talað fyrir soninn“, — svo að notuð séu orð Hebrea-
bréfsins.
Vonandi verður flestum það hugleiðingarefni núna um hátíð-
arnar, enda er vitund þess, að Guð hefur opinberazt oss sem
gæzkuríkur faðir, uppspretta alls vors jólafagnaðar og jóla-
gjafa.
Hitt skyldi oss heldur ekki úr minni líða, hvað Kristur hefur
verið og er oss öllum sem einstaklingum. Er ekki allt, sem oss
er bjartast í minningunni og helgast í huganum, eitthvað við
hann bundið, og hvers vonum vér frekar en að hann fylgi °ss
í framtíðinni og sjái oss borgið? En vonandi brennur oss líkt
í brjósti, að það sjáist í orði og verki, að vér fylgjum honum
hver í sínum verkahring.
Gleðitíöindi.
Sennilega hefur enginn meiri háttar kirkjuhöfðingi lagt eins
land undir fót né komið jafn víða við í söfnuðunum og dr. Geof-
frey Fisher, erkibiskup í Kantaraborg. Hann mun nú hafa ferð-
azt meðal anglíkanskra manna í öllum heimsálfum. Síðustu mán-
uðina hefur hann verið enn á ferð og bar þá nokkuð til tíðinda,
sem vissulega er í frásögur færandi. Dr. Fisher hitti sem sé að
máli bæði höfuðsmann grísk-kaþólsku eða rétttrúnaðar-kirkj-
unnar og yfirmann þeirrar rómversk-kaþólsku. Með öðrum orð-
um: patríarkann í Miklagarði og páfann í Róm. Þetta er merk
nýlunda, því að erkibiskup ensku kirkjunnar hefur ekki áðui
átt tal við yfirmenn þessara kirkjudeilda frá því að kirkjan
klofnaði fyrir mörgum öldum, eins og kunnugt er — þ. e.
og síðan á öndverðri 16. öld.
Þessi ákvörðun dr. Fishers mæltist strax vel fyrir almennt
talað. Hann lét líka svo um mælt, að þetta væri síður en svo gelf
að ástæðulausu. Hvort tveggja kæmi til, að játa yrði, að hm
grísk-kaþólska kirkja varðveitti sumt af hinum fornkristna