Kirkjuritið - 01.10.1961, Side 8

342
KIRKJURITIÐ
ekki varð lir því, að liann kæinisl í Lærða skólann. Efni
til þess átti hann alls engin, og þá skylduna varð liann að
meta mest að sjá móður sinni farborða og annast hana. Urðu
vonbrigðin honum sár að hljóta ekki þá stöðu, er hann þráði
eina. Þegar hann vék orðum að því við mig, var ég eins og
minntur á blóðuga und.
★
Tvítugum að aldri var honum falið mikið ábyrgðarstarf
innan sýslu lians, og sýnir það glöggt, hvert traust kunnugir
báru til lians. Hí nn varð skólastjóri harnaskólans á Húsavík
og gegndi því starfi við góðan orðstír árin 1903—1914. Kristin
fræði áttu að dómi lians að vera öndvegisnámsgrein og undir-
staða annarrar kennslu. Kristindómurinn, kristin trú og sið-
gæði, átti að vera veganesti harnanna til koinandi ára og
tryggja gæfu þeirra. 1 þeim anda vann liann verk sitt.
Hann kvæntist 19. nóv. 1905 Stefaníu Erlendsdóttur frá Norð-
firði, mikilli ágætiskonu, sem bjó lionum heimili bjart og
gott. Lágu þangað gagnvegir, þótt auðugt væri það ekki að
veraldargæðum.
Þau lijón eignuðust sex börn og eitt fósturbarn. Eru 5 þeirra
á lífi, en tveir synir dóu ungir. Skömmu eftir lát annars þeirra
1919 orti Valdemar sálminn fagra, sein oftast er sunginn allra
sálma lians: „Þú, Kristur, ástvin alls, sem lifir“. Taldi Valde-
mar sig liafa fundið glöggt til nálægðar sonar síns og beinlínis
fengið boð frá lionum. Hann lýsti því svo í fyrstu:
„Þú lætur efnisþokur þynnast,
svo það sé hægt að skrifast á og finnast“.
Seinna orðaði hann það þannig:
„svo það sé liægra elskendum að finnast“.
Þessi huggunarríki og voldugi upprisusálmur sýnir hugljóm-
un skáldsins, er
„himinvissan kveikir líf í æðum“.
Ljómi að ofan stafar yfir heimili þeirra, svo að það verður
gróðurlundur Guðs ríkis hæði í gleði og sorg.
★