Kirkjuritið - 01.10.1961, Qupperneq 12

346
KIRKJURITIÐ
Sú kirkja, sem telur, að slíkir menn rúmist ekki innan veggja
sinna, getur naumast með' réttu kennt sig við nafn lians, sem
var vinur tollheimtumanna og svndara.
Hvergi kemur þessi afstaða Jesú jafn ljóst og einfalt fram
eins og í kvöldmáltíðarsakramentinu. Boðun þess er auðskilin
liinum minnsta smæhngja. Ekkert er augljósara en að mér
og þér er leyfilegt að rétta syndaranum höndina og segja:
Komdu, við skulum háðir krjúpa Kristi, sem er húsbóndinn
í þessu kvöldboði og fela lionum alla okkar erfiðleika.
Þessi skilningur liefur leitt „krossher kirkjunnar“ til sakra-
menntisþjónustu við hina aumustu, og gert liann þannig tákn
þess, hve víðfeöm kirkjan er, bæði í mannlegri, þjóðfélags-
legri og siðferðilegri merkingu.
Um starfsemina í Nikulásarkirkjunni í Kaupmannaliöfn er
jiað að segja, að hún er á vegum kirkjunnar almennt, j)ótt
„Krossher kirkjunnar“ veiti lienni forstöðu.
Frá })ví kl. 9 að morgni til kl. 3 að nóttu (kl. 1 e.h.—3 að
nóttu á sunnu- og helgidögum) er a. m. k. einn prestur og einn
leikmaður á verði í kirkjunni. Veita J)eir hverjum j)eim manni
áheyrn, sem })ess kann að óska.
Allir eru bundnir J)agnarheiti, Iivorki færð dagbók né nafna-
skrá. Gestirnir J)urfa ekki einu sinni að nafngreina sig, frekar
en J)eir vilja. Hér er livorki gengið á fund J)essa og J)essa for-
stjóra, prests eða læknis í raun og veru, lieldur aðeins um
fund tveggja manna að ræða um ákveðið áhugamál. Þetta er
heldur ekkert grímuklætt trúboð, en þjónusta, sem sannast
skýrast af því, að það er gesturinn, senx ákveður viðræðuefnið.
Vér eigum að bæta úr þörfum hans, en alls ekki til þess ætlast
að liann sæti neinum áróðri af vorri lxendi. Enda getum vér
aöeins á J)ann hátt leitast við að vera náunga vorum að sem
fyllstu liði.
Sálusorgun má aldrei liverfa úr kirkjunni. Annars getum vér
engum hjálpað í raunverulegum nauðum. Hver safnaðarmeð-
limur á líka kröfu á því að kirkjan liafi á lionum gætur og
rétti lionum hjálparliönd, J)egar honum ríður mest á. Ann-
ars verðum vér aðeins „Varajátningakirkja“, sem er einskis
virði.
Um það hil 120 prestar í Kaupmannahafnarsöfnuðunum og
3—500 leikmenn — úr hópi verkamanna til prófessora — ljá