Kirkjuritið - 01.10.1961, Qupperneq 41

KIRKJURITIÐ
375
hugsunar. Og á stundum græðir maður óneitanlega öllu meira á að lesa
hað, sem maður er að ýmsu leyti ósammála, en hinu sem inaður viður-
kennir að sé „eins og skrifað út úr sínu hjarta“.
KYRIOS — Vierteljuhresschrijt fiir Kirchen —
und Geistesgeschichte Osteuropas. Begriindet
von Hans Koeh. Herausgeber Peler Meinhold
Lntherisches Verlugshaus, Berlin. 1. og 2. hejti
1961. —
Þetta guðfræðirit er gefið út í Vestur-Berlín og hið myndarlegasta. Flyt-
ur veigamiklar greinar og nokkrar fréttir, sem oss liljóta að vera kær-
koninar, svo litla þekkingu sem vér Islendingar höfum á Rétttrúnaðar-
kirkjunni allri. I fyrra heftinu er m. a. Christus, das Licht der Welt eftir
Nikos A. Nissiotis í Genf, Das Studium des Neuen Testamentes in der
Orthodoxen Kirche eftir S. E. Cassian, biskup í l’arís. Vater Sergius Bulga■
kofj eftirmæli eftir Leo Zander, París.
Af efni síðara heftis má nefna: Das Alte Tcstament in der Griechiscli
Orthodoxen Kirche eftir Nikolaus Pan í Aþenu, Gennadius Scholarius,
der erste Patriarch ton Konstantinopel nach der Eroberung (1454) und
seine Politik gegeniiber eftir Konstantin Bonis í Aþenu. Römisches
Konzil und christliche Einheit, prédikun eftir Cassian hiskup í París.
Þetta er sem sagt hið fróðlegasta og gagnlegasta rit. G. Á.
Þegar monsignor Roncalli (núverandi Jóhannes XXIII) var sendi-
herra páfa í Frakklandi var hann gjörður að kardinála. Af því tilefni hélt
þáverandi Frakklandsforseti honuni heiðurssamsæti. Þá spurði franskur
greifi hinn nýbakaða kardínála að því, hvort liann væri af sömu ætt og
hinn víðfrægi ættarhöfðingi, Roncalli markgreifi. Kardínálinn, sein eins
og kunnugt er, er af fátækum bændum kominn, svaraði: „Ættir okkar
hafa nú ekkert komið saman til þessa, en ég geri fastlega ráð fyrir að
héðan í frá verðum við þeim niun náskyldari, sem lengra líður“.
Þegar Willy Brandt, horgarstjóri í Vestur-Berlín, koni í söngleikahöllina
niiklu, Mannhúsið í Tel Aviv, fór liann uni það fögrum orðum, livað
Israelsmenn hefðu sýnt inikimi stórliug með því að heiðra þaimig minn-
ingu Tómasar Mann, skáldsins mikla, sem þó var nýlátinn. Þá var lionuni
bent á það, að hann væði reyk í þessu efni, söngleikahöllin væri skírð
eftir Frederie Mann í Fíladelfíu.
„Hvað var það nú, sem hann skrifaði?“ spurði Brandt.
„Avísun“, var svarið.