Kirkjuritið - 01.05.1962, Qupperneq 41

KIRKJURITIÐ
183
óvætt fyrir Hælinn. Hvað var nú til ráða? Átti ég að' bíða til
næstu fjöru — eða freista þess, að leggja í brimið. Ég beið
og athugaði útsogið. Það gæti lánast með því að fylgja útsoginu
og kæmist ég fyrir Hælnefið, reiknaði ég með, að komast upp
í fjöruna liinum megin. Svo kom rétta au gnablikið. Ég fylgúi
útsoginu eftir, sem kraftar leyfðu og slapp fyrir klettinn. Þá
kom líka næsta bára og ég missti fótfestu. Aldan bar mig eins
og laufblað upp með berginu upp í fjöru. Ég get ekki skýrl
bvað hélt mér uppréttum, en þegar útsogið byrjaði, hnaut
ég áfram, náði taki á jarðföstum steini og komst á þurrt
land. Þá var sigur unninn, þó ég geti ekki liælt mér af lionum.
Sagan er ekki búin. Ég bætti fuglum á kippuna, sem ég átti
fyrir vestan Hælinn. Það nægði til þess að bera á báðum öxlum.
Afram var lialdið heim á leið glaður í anda. Nokkru vestar
er klettabrvggur, sem gengur í sjó fram og kallaður var Hlein,
yfir Iiana er hægt að ganga. Þegar ég er rniðja vegu á Hlein-
inni byrjar steinkastið, fyrst möl og smásteinar allt í kringum
mig, svo ég ákvað að standa kyrr, því ég vissi ekki livað gera
skyldi. Þá finnst mér eins og lirópað sé í eyru mín: „Haltu
áfram!“ — Ósjálfrátt stíg ég skref áfram og þá skeði það.
Ég Iieyri þyt, eins og eittlivað ferlíki kljúfi loftið og ég
fæ suðu fyrir eyru; eittbvað snertir fuglakippuna, sem ég ber.
Klöppin titrar, þegar steinninn klofnar, sem féll eins og byssu-
kúla að baki mér. Eldneistar fuku allt í kringum mig, en ég
slapp. Ég bafði stálbatt á böfði, sem ldífði mikið, en þrátt
fyrir það, liefði ég ekki lilýtt röddinni, segði ég ekki þessa
sögu nú. Þegar ég kom niður af klöppinni datt kippan í tvennt
af baki mér, steinninn liafði að mestu skorið liana sundur. Það
var klökkur og glaður maður, sem þá kom heim til konu
°g barna. Þetta var liandleiðsla hans, sem vakir yfir börnum
sínum allt til enda.
Það voru einu sinni nokkrir menn, sem deildu um ]iað,
bver þeirra væri mestur. Það er mannlegt fyrirbæri og kemur
°ft fyrir, að menn balda sig öðrum fremri. Meistari þeirra
sagði, að sá, sem vildi verða mestur, skvldi auðsýna mesta
þjónustu í kærleika. Nú er það svo að ég læt börnum mínum
ekki eftir neinn arf af jarðneskum munum, en ég hef reynt
°g get aðeins bent þeim og öðrum á þetta: Trúmennskuna,
dyggðina og kærleikann. Ástundið þetta og þið munuð finna