Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 27

Kl RKJURITIÐ
265
áheyrandans og liljóta lof að launum, heldur af innri þörf,
sem borin var uppi af örugpri trúarvissu og bjargfastri sann-
færingu um sigurmátt þess boðskapar, er liann flutti. Ég liygg
það mála sannast, að sr. Lárus Iiafi aldrei flutt lélega prédikun.
Heldur kaus bann að koma of seint, en að kasta böndunum til
undirbúningsins. Hann var líka almennt viðurkenndur sem
einn liinna fremstu ræðumanna innan prestastéttarinnar í dag.
Vorið 1921 sagði sr. Björn prófastur kallinu lausu, sökum
bnignandi heilsu. Sr. Lárus fékk veitingu fyrir því 10. júní
sarna ár að undangenginni lögmætri kosningu safnaðanna.
Árið 1923, liinn 30. júní, gekk sr. Lárus að eiga eftirlifandi
konu sína, frú Guðrúnu, dóttur sr. Björns prófasts. Þau eign-
uðust 4 syni. Elztur er Slefán, sóknarprestur að Núpi í Dýra-
firði, þá var Björn, er lézt á öðru ári, næstur honum er Björn
Stefán, búsettur í Revkjavík og starfandi þar og yngstur er
Halldór, bóndi á Miklabæ.
Einn son átti sr. Lárus með Jensínu Björnsdóttur, sr. Ragnar
I' jalar, sóknarprest á Siglufirði.
Sr. Lárus var kærleiksríkur faðir. Það er sambljóða vitnis-
burður allra sona lians. Það eitt lét bann ekki nægja, að fylgj-
ast með þeim og auðsýna þeim umbvggju og elsku á bernsku-
og uppvaxtarárunum. Hann var engu síður vökull í umhyggju
sinni, þótt leiðirnar lægju ekki lengur saman. í öllu vihli liann
tryggja og styrkja þaö, sem til farsældar borfði fyrir framtíð
þeirra.
Frú Guðrún, sem alin var upp á prestssetri og því vel kunn-
ug því blutverki, sem á berðum prestskonunnar bvílir, reyndist
tttanni sínum frábær eiginkona. Hún stóð við blið bans í blíðu
°g stríðu.
Um margt voru þau bjónin svo ólík, að það nálgaðist al-
gjórar andstæður. -— Það er reyndar alls ekki svo mjög fátítt,
a® andstæður veljast saman til lijúskapar. Og þótt það kunni
að liljóma undarlega, þá reynast slík lijónabönd ekki síður
farsæl og traust en hin, þar sem andstæðnanna gætir minna.
f einu a. m. k. er þó óbætt að fullyrða, að prestsbjónin á
Miklabæ liafi verið algjörlcga sambuga og sammála. En þar
a eg við bina dæmafáu gestrisni þeirra.
í fornsögum okkar er sagt frá manni einum, sem var svo
gestrisinn, að liann „reisti skála um þjóðbraut þvera“, til þess