Kirkjuritið - 01.06.1962, Síða 31

Gunnar Árnason:
Pistlar
Lýst eftir eldhuga
I viðtali, sem ég átti við gamlan uppgjafaprest ekki alls fyrir
löngu, sagði liann mér, að vinur sinn hefði aðspurður neitað
því, að liann læsi Kirkjuritið. Og hefði hætt því við „að ]>að
væri ekki einu sinni liægt að brenna það“. Mér fannst þetta
sniðuglega að orði komist — að vissu leyti. En liins vegar nokk-
Ur gáta að sá, sem átti þarna hlut að máli, skyhli vita það með
vissu hvernig efni ritsins væri varið — liversu óehlfimt það
væri — án þess að hann hefði lesið það. En þetta kemur svo
seni fyrir, að einstaka menn virðast fæddir með nægri þekk-
ingu á mörgu.
Það var síður en svo að ég þykktist við þessi ummæli. Mér
kom annað í hug: Þarna er sennilega einn af þeim mönnum,
sem Kirkjuritið þyrfti endilega að ná í. Enginn hlutur er
sannari en að þar bólar of lítið á eldmóðinum, andlegum bál-
ehlum. Helzt þyrfti það að vera skrifað af tómurn eldhugum.
En það gengur svo illa að finna þá, þótt þeirra sé leitað á götum
°g gatnamótum. Innan kirkjunnar sem víða annarsstaðar eru of
ntargir, sem lireyfa hvorki hönd eða fót, þótt sjái og segi, að
margt fari aflaga og sé allt öðru vísi en það eigi að vera. Kasta
aðeins frarn að þeim ógni óræklin og illgresið, en leggja hvorki
bð ti] a3 garðinn né rækta akurinn.
Og þótt kirkjan sé að hrynja að þeirra dómi, láta þeir sér
ekki til hugar koma, að það sé þeirra að byggja liana upp.
Postulasagan hermir að saga kirkjunnar hafi hafizt með
stormviðri andans og eldtungum. Og eldhugur hinna fyrstu
lærisveina verður aldrei dreginn í efa. Enda breiddist ])á krist-
mdómurinn út eins og eldur í sinu fyrstu ahlirnar.