Kirkjuritið - 01.06.1962, Qupperneq 50

KlRKJUftlTlÐ
288
aðist ég við þau og vissi hvar þau áttu að vera. Þá fyrst sansað-
ist ég á því, að eitthvað mundi vera bogið við þetta ferðalag
mitt, afréð því að lofa henni að ráða mér að öllu leyti úr því.
Hún leiddi mig þá norður fyrir Skriðulækinn, en áður en þang-
að kom, var eins og létt væri af mér torfu eða dimmu skýi; var
ég þá réttur í áttum og kannaðist við allt, en áður liafði ég
verið sem í einhverju leiðslumóki, alveg ósjálfráðu. Við héld-
um síðan lieim, en þegar við vorum nýskroppin í bæinn, þá
brast á blindhríð með ofsaveðri, svo ef lienni hefði ekki lieppn-
ast að ná mér einmitt á þessari stundu, þá er mjög óvíst livernig
farið hefði.
Áður en þetta kom fyrir, ]>óttist ég svo góður að rata, að
ég hélt að mér gæti ekki skeikað, livernig sem veður væri, sízt
þar sem ég var jafn kunnugur eins og ég var þarna. En eftir
þetta gat ég aldrei trevst mikið á ratvísi mína. 1 húsi því, sem
ég kom oftast að, átti einhver persóna að liafa fyrirfarið sér,
endur fyrir löngu, og töldu því sumir reimt þar, en enga trú
hafði ég á því.
INNLENDAR FRÉTTIR
Séra Inf’i Jónsson á NorrtfiriVi cr látinn. — VeriVur getiiV siiVar.
Eins og áSur veriS getiS í þessu riti, voru geriVar verulegar endurbœtnr á
Kálfholtskirkju fyrir fáum árum. í tilefni af því, og síiVan, hafa margir
minnst hennar nied' áheitum og gjöfum í peninguin og góiVuni gripum.
Gripirnir eru: AltarisklæiVi, 2 kertastjakar úr kopar, 2 stjakar úr silfri
5 arma á súluni, skírnarsár, útskorinn af Ríkarði Jónssyni, og sálmaliækur.
SíiVast liðiiV ár gaf Arndís Þorsteinsdóttir, ljósmóðir á Syðri-Hömrum, og
liörn hennar kirkjunni vandaðan og vel gerðan hökul til minningar um
mann sinn og föður, Ástgeir Gíslason hónda á Syðri-Hömrum, sem lengi
var í sóknarnefnd Kálfholtssóknar.
Á síðasta safnaðarfundi var samþykkt að kaupa liók og færa í liana
niifn allra þeirra, sem minnzt hafa kirkjmmar með gjöfum og áheitum. —
Beztu þakkir og árnaðaróskir til gefendanna. — GuSjón Jónsson.